چکیده
زمینه. کم‌تحرکی یک نگرانی اولیه برای سلامت عمومی به‌ویژه در میان افراد 18 تا 64 ساله است. مطالعه حاضر با هدف شناسایی و اولویت‌بندی راه‌حل‌های سیاستی جهت رفع موانع درک‌شده برای انجام فعالیت بدنی در بزرگسالان کلانشهر تبریز انجام شد.
روش‌کار. این مطالعه بهصورت ترکیبی و در دو مرحله کیفی برای شناسایی راه‌حل‌های سیاستی و یک فرآیند تحلیل سلسله مراتبی کمی برای اولویت‌بندی آن‌ها در سال 1401 انجام پذیرفت. مطلعین کلیدی از سه گروه خبرگان، عوامل اجرایی در سازمان‌ها، مدیران ارشد و سیاست‌گذاران انتخاب شدند.
یافته‌ها. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که توسعه سازوکارهای ترغیب فعالیت بدنی و بازدارنده کم‌تحرکی بیشترین اولویت را در میان راه‌حل‌های سیاستی دارد؛ درحالی‌که تأمین مالی پایدار و تخصیص ردیف بودجه‌ای مشخص به توسعه ورزش همگانی در سازمان‌ها کمترین اولویت را به خود اختصاص داد. علاوه‌براین، مطالعه حاضر نشان داد که معیارهای اثربخشی، مقبولیت سیاسی، کارایی اقتصادی، بودجه و قابلیت اجرایی بیشترین اولویت را برای اولویت‌بندی گزینه‌های سیاستی دارند.
نتیجه‌گیری. یافته‌ها نشان می‌دهد که ارتقای فعالیت بدنی در میان بزرگسالان ایرانی نیازمند اتخاذ رویکردی چندسطحی توسط سیاست‌گذاران، مسؤولان جامعه و اعضای خانواده است.
پیامدهای عملی. با غلبه بر موانع و تشویق بزرگسالان ایرانی به اولویت دادن به ورزش و فعالیت بدنی کافی، ظرفیت لازم برای کمک و بهبود سلامت کلی و کیفیت زندگی آن‌ها ایجاد می‌شود. ایجاد یک محیط شهری حمایتی که بزرگسالان را قادر سازد تا زندگی فعال از نظر فیزیکی داشته باشند و نیازهای منحصر به فرد آن‌ها را برطرف کند، بسیار مهم است.