چکیده
زمينه و اهداف: بعنوان شايع ترين بدخيمي دستگاه درون ريز، بروز سرطان هاي تيروئيد در سرتاسر دنيا افزايش يافته است. بنظر مي رسد مشخصات ذاتي بيماران، توزيع زيرگونه¬هاي هيستوپاتولوژيك سرطان تيروئيد، عوامل مرتبط با پيش آگهي و سرانجام بيماران ممكن است در مطالعات گوناگون متفاوت باشد. در اين مطالعه تظاهرات باليني، يافته هاي هيستوپاتولوژيك/آزمايشگاهي و سرانجام طولاني مدت بيماران دچار سرطان تيروئيد مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روشها: در اين مطالعه گذشته نگر، پرونده 450 بيمار با تشخيص سرطان تيروئيد در کلینیک غدد شهرستان تبريز از سال 1372 تا 1393 بررسی شد و مشخصات بيماران، يافته هاي باليني/هيستوپاتولوژيك، اقدامات درماني و سرانجام طولاني مدت ثبت گرديد. يافته ها: در بين بيماران 4/80% مونث بوده و میانگین سني در زمان تشخيص 72/11±15/37 سال (دامنه: 74-11) بود. ندول منفرد تيروئيد شايع ترين تظاهر اوليه بود (5/77%) و پس از آن به ترتیب، ندول هاي متعدد تيروئيد (9/20%)، لنفادنوپاتي گردني (3/9%) و خشونت صدا (3/0%) قرار داشتند. بيوپسي سوزن ظريف در 8/79% بيماران بعمل آمده بود كه نتايج آن بدين قرار گزارش شده بود: كارسينوم پاپيلاري (5/56%)، ندول خوش خيم (3/15%)، كارسينوم فوليكولار (12%)، مشكوك (7/9%)، كارسينوم مدولاري (2/2%)، كارسينوم هرتل سل (2/2%)، غيرتشخيصي (7/1%)، و كارسينوم آناپلاستيك (3/0%). تشخيص قطعي شامل كارسينوم پاپيلاري (92%)، كارسينوم مدولاري (8/3%)، كارسينوم هرتل سل (2%)، كارسينوم فوليكولار (2%)، و كارسينوم آناپلاستيك (2/0%) بودند. پيگيري پس از عمل در 9/90% با متوسط زماني 40/7 سال مقدور بود. بهبود در 4/91%، متاستاز موضعي در 9/5%، متاستاز همزمان موضعي و دوردست در 2%، و متاستاز دوردست صرف در 7/0% وجود داشت. نتیجه گیری: اغلب جنبه هاي سرطان هاي تيروئيد در مطالعه فعلي همراستا با گزارشات قبلي مي باشند. ميزان عالي بقاي پس از جراحي يافته اي قابل توجه بود.
کلید واژه ها: سرطان تیروئید, اپیدمیولوژی, پیش آگاهی, بقاء