تاثيرتمرينات تعادلي با استفاده ازحفظ تعادل شبيه سازي شده عملي دربهبود ثبات وضعيتي بيماران مبتلا به پارکينسون ايديوپاتيک

چکیده

زمینه واهداف: بيماري پارکينسون جزء اختلالات حرکتي سیستم اعصاب مرکزی مي باشد که به دليل دژنراسيون هسته هاي قاعده اي مغز ايجاد مي¬شود. عدم تعادل وضعيتي یکی از تظاهرات کلينيکي مهم پارکينسون به شمار می رود. هدف اين مطالعه تعیین کارآیی تمرينات تعادلي به روش شبيه سازي شده عملي در کنار دارو درمانی در بهبود ثبات وضعيتي این بيماران می باشد. موادو روشها: در این مطالعه مداخله اي ، 30 بيمار با تشخيص پارکينسون ايديوپاتيک که دچار اختلال تعادل نيز بودند انتخاب شده و جهت تمرينات تعادلي به بخش توانبخشی در يک دوره 7 ماهه ارجاع شدند و تحت 12 جلسه فيزيوتراپي بمدت 4 هفته قرار گرفتند. نوع مطالعه از نوع مداخله ای قبل و بعد بود. ارزیابی بیماران با استفاده از شاخص های زمان پیمایش مسافت 6 متری (Timed up & go)، پرسشنامه عملکردی تعادل (Berg balance scale) و شاخص های ریسک سقوط و ثبات وضعیتی دستگاه بیودکس به عمل آمد و با آزمونهای آماری t-test و ویل کاکسون مورد آنالیز قرار گرفت. این مطالعه با کد N6 201212163217 در سایت IRCT به ثبت رسیده است. يافته ها: میانگین TUG قبل از انجام تمرینهای تعادلی9/12±8/21 ثانیه بوده که پس از انجام تمرین ها به 2/9±8/17 ثانیه کاهش یافت (001/0>P). در 29 مورد از بیماران میزان خطر سقوط و بی ثباتی پس از تمرینات کاهش یافت و تنها در یک مورد افزایش نشان داد. میانگین نمره BBS بیماران قبل از مداخله 16/11± 6/42 و پس از آن به 06/7±4/48 به طورمعنی داری افزایش یافت (001/0>P). نتيجه گيري: انجام تمرینات تعادلی منجر به افزایش سرعت راه رفتن، کاهش خطر سقوط، بهبود ثبات وضعیتی و عملکردهای روزانه بیماران پارکینسونی می گردد. مطالعات تکمیلی جهت مقایسه انواع تمرینات توانبخشی و پیگیری دراز مدت بیماران ضروری به نظر می رسد.

کلید واژه ها: بیماری پارکینسون, ثبات وضعیتی, تمرینات تعادلی, خطر سقوط