چکیده
زمینه و اهداف: استئوتومی پری استابولار یک روش درمانی مناسب برای پایدارسازی دیسپلازی مفصل هیپ بزرگسالان است. هر چند که اطلاعات کمی در پیامد بیماران درمان شده وجود دارد ولی این روش جراحی به فراوانی مورد استفاده قرار می گیرد. هدف از این مطالعه بررسی نتایج درمانی جراحی استئوتومی پری استابولار به دو روش محدود و کلاسیک در بیماران دارای دیسپلازی شدید در مفصل هیپ است. مواد و روش ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده ساده 20 بیمار دارای دیسپلازی شدید مفصل هیپ در دو گروه موازی تقسیم بندی شده و تحت درمان جراحی به روش استئوتومی کلاسیک و محدود قرار گرفتند. این بیماران برای شش ماه پیگیری شدند و نتایج نهایی درمان مورد بررسی قرار گرفته است. یافته ها: 20 بیمار دارای دیسپلازی شدید مفصل هیپ با میانگین سنی 7/26 سال شرکت کردند. 9 بیمار به روش استئوتومی محدود و 11 بیمار به روش استئوتومی کلاسیک درمان شده بودند. میزان خونریزی در روش محدود 477 میلی لیتر و در روش کلاسیک 661 میلی لیتر بود که تفاوت آماری معنی داری مشاهده شد (001/0 = P). میزان عملکرد مفصل هیپ در دو گروه تفاوتی وجود نداشت. در کنترل درد بیماران تفاوتی بین دو روش وجود نداشت. نتیجه گیری: استئوتومی پری استابولار به تنهایی برای درمان دیسپلازی شدید مفصل هیپ موفق است. در روش استئوتومی محدود نسبت به روش کلاسیک میزان خونریزی کمتری رخ می دهد ولی از نظر نتایج نهایی درمان یکسان هستند و حفظ محل اتصال تاندون رکتوس فموریس تاثیری در نتایج درمان ندارد و هر دو روش در ایجاد پوشش کافی سر فمور موفق هستند.
کلید واژه ها: دیسپلازی هیپ, استئوتومی استابولار, اصلاح دفورمیتی