مقایسه اثرات درمانی هیدروکسی کلروکین و متوتروکسات در درمان بیماران مبتلا به اسکلرودرمی لوکالیزه

چکیده

زمینه و اهداف: اسکلرودرمی لوکالیزه يك بيماري التهابي جلدي با تظاهرات باليني مشخص مي باشد كه به صورت اوليه درم و چربي زير جلدي را درگير مي كند و در نهايت سبب ايجاد اسكلروز شبه اسكار مي شود. تاکنون درمان هاي مختلفي برای این بیماری پیشنهاد شده است، اما اغلب آنها براساس مشاهدات موردي با تعداد محدود بوده يا بدون مقایسه با شاهد انجام شده است. مواد و روش¬ها: در يك مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده دو سویه کور، 30 بیمار با تشخیص قطعی اسکلرودرمی لوکالیزه که شرایط ورود به مطالعه را داشتند، در قالب دو گروه (به ترتیب گروه A تحت درمان با متوتروکسات و گروه B تحت درمان با هیدروکسی کلروکین، هر گروه 15 نفر) مورد بررسی قرار گرفتند. بهبود سفتي و خارش بیماران طي معاينات هفته 4، 8 و12 بعد از شروع درمان بررسی شده و در مرحله نهایی تمام داده های بیماران با آزمون های آماری مناسب مورد آنالیز قرار گرفتند. یافته¬ها: نه نفر (36 درصد) از بیماران مرد و 16 نفر (64 درصد) زن بودند. ميانگين سني کل بیماران مورد بررسی، 5/13± 8/36 سال بود که در محدوده سني 74-13 سال قرار داشتند. متوسط نمره MSS قبل از مداخله در گروه تحت درمان با متوتروکسات، 7/3± 3/12 بود که به 8/2± 2/7 کاهش یافته بود. در گروه تحت درمان با هیدروکسی کلروکین هم از 1/4± 7/10 به 4/3± 7/7 کاهش یافته بود که تفاوت میزان تغییرات از لحاظ آماری در هر دو گروه معنی دار بود (001/0=P). تفاوت VAS مربوط به سفتی و شدت درگیری پوستی بعد از درمان نسبت به قبل نیز در هر دو گروه معنی دار بود (001/0=P). نتیجه¬گیری: با در نظر گرفتن افزایش مختصر آنزیم های کبدی در مورد بیماران تحت درمان با متوتروکسات می توان این گونه بیان کرد که هر دو داروی متوتروکسات و هیدروکسی کلروکین در بهبود شدت درگیری، خارش و سفتی پوست در بیماران مبتلا به اسکلرودرمی لوکالیزه موثر هستند و هیچ گونه ارجحیتی نسبت به یکدیگر ندارند.

کلید واژه ها: اسکلرودرمی لوکالیزه, هیدروکسی کلروکین, متوترکسات