محمد نقوی بهزاد
1، نریمان نظامی
2، رضا پیری
1، جاوید صفا
2، بهزاد سالاری
2، نادره رشتچی زاده
3، امیر قربانی حق جو
2*1 مرکز تحقیقات فلسفه و تاریخ پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، تبریز، ایران
2 مرکز تحقیقات کاربردی دارویی، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، تبریز، ایران
3 مرکز تحقیقات بیوتکنولوژی، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، تبریز، ایران
چکیده
زمینه و اهداف: بیماری دیابت ملیتوس احتمال ابتلا به بیماریهای قلبی کرونری را 2 تا 3 برابر افزایش می دهد. هدف از این مطالعه بررسی اثر درمان لووستاتین و پرهیز از آن بر سطوح فعالیت آنزیم پاروکسوناز 1 (PON1) و آنزیم آریل استراز (ARE) و حساسیت به اکسیداسیون لیپوپروتئین با چگالی کم (LDL) در مبتلایان به نفروپاتی دیابتی نوع 2 (T2DN) بود. مواد و روش ها: لووستاتین (20 میلی گرم/روز) به مدت 90 روز به 30 نفر مبتلا به T2DN تجویز و سپس به مدت 30 روز پس از دریافت دارو قطع گردید. فعالیت آنزیمهای PON1 وARE به روش اسپکتروفتومتری اندازه گیری شد. حساسیت به اکسیداسیون LDL با ارزیابی فاز تاخیری بواسطه اندازه گیری تولید دایونهای کونژوگه تعیین شد. یافته ها: پس از 90 روز تجویز لووستاتین، فعالیت آنزیمهای PON1 و ARE و فاز تاخیری LDL به طور معنی داری افزایش یافته بودند (004/0 P = ، 002/0 P = ، 001/0 P <)، در حالی که پس از 30 روز از قطع دارو، فعالیت هر دو آنزیم PON1 وARE و فاز تاخیری LDL تغییر قابل توجهی نکرده بود. نتیجه گیری: درمان با لووستاتین فعالیت آنزیمهای PON1 وARE و حساسیت به اکسیداسیون LDL را بهبود می بخشد. با این وجود، علیرغم قطع لووستاتین به مدت 30 روز، فعالیت PON1 و ARE و حساسیت به اکسیداسیون LDL در مبتلایان به T2DN بدون تغییر باقی ماند.
کلید واژه ها: دیابت, نفروپاتی, پراکسیداسیون لیپیدی, لووستاتین, پاروکسوناز, آریل استراز