چکیده
زمينه و اهداف: بطور كلي بيماريهاي قلب وعروق در تمامي كشورهاي جهان و از جمله ايران، از شايع ترين علل مرگ و مير بشمار مي آيند. در ميان بيماريهاي قلب و عروق، گرفتاري آترواسكلروتيك عروق كرونري از شايع ترين نوع مي باشند. در حال حاضر نزديك به نيم قرن است كه علم پزشكي با ابداع عمل جراحي پيوند عروق كرونر به مقابله با اين بيماري پرداخته است. به نظر مي رسد عمر مفيد يك عمل جراحي پيوند عروق كرونري بيش از يك دهه نباشد. لذا در صد قابل توجهي از بيماران براي بار دوم نيازمند عمل پيوند كرونر مي شوند. هدف از اين تحقيق بررسي وضعيت باليني جراحيهاي مجدد پيوند عروق كرونردر بيمارستان قلب شهيد رجايي تهران مي باشد.
روش بررسي: اين مطالعه توصيفي كه بر روي 72 بيمار انجام گرفته با مراجعه به پرونده بيمارانيكه از سال 1377 تا 1380 در بيمارستان قلب شهيد رجائي تهران مورد عمل جراحي پيوند عروق كرونر مجدد قرار گرفته بودند انجام شده است. اطلاعات از طريق پرسشنامه اي شامل بر اطلاعات دموگرافيك، ريسك فاكتورها، انديكاسيونهاي عمل مجدد، وضعيت قدرت انقباض و ميزان مرگ و مير و عوارض بعد از عمل جمع آوري شده اند. اطلاعات بدست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS و با روش آماري توصيفي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته اند.
يافته ها: شيوع 72/1% عمل مجدد باي پاس كرونري، كاهش قدرت انقباضي قلب در حد فاصل دو عمل، آنژين پايدار بعنوان شايع ترين علامت باليني، افزايش در صد ريسك فاكتورهائي نظير ديابت، هيپرتانسيون، افزايش چربي ها، فاصله كوتاه بين دو عمل در اعمال انجام شده در كشور ما در مقايسه با مراكز معتبر خارج از كشور، افزايش موربيديته حين عمل و بعد از عمل در عمل مجدد و پيشرفت قابل توجه بيماري آترواسكلروزيس در عروق طبيعي و گرافت شده يافته هاي اين بررسي بوده است.
نتيجه گيري: به نظر مي رسد آماده سازي مراكزي ويژه و تربيت نيروي انساني كارآمد جهت اداره اعمال جراحي مجدد پيوند عروق كرونر با توجه به بالا بودن موربيديته و بالابودن سن بيماران و افزايش ريسك فاكتورها، پيشنهاد معقولي در سالهاي اخير باشد. قطعاً در سالهاي آينده تعداد اين اعمال جراحي زيادتر خواهد بود كه نيازمند مطالعه وسيع تر و آمادگي بيشتر بيمارستانها جهت اداره اين بيماران مي باشد.