چکیده
زمینه و اهداف: بهترین روش دستیابی عروقی برای همودیالیز فیستول شریانی وریدی می¬باشد. روش¬های متعددی از جمله آناستوموز پهلو به پهلو در ناحیه آنته کوبیتال برای ایجاد فیستول وجود دارد. هدف از مطالعه حاضر مقایسه کارآیی و عوارض بستن و نبستن دیستال ورید در فیستول¬های شریانی وریدی در ناحیه آنته کوبیتال در بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه می¬باشد.
مواد و روش¬ها: در این كارآزمايي باليني شاهددار تصادفی، 63 بیمار که برای تعبیه فیستول شریانی وریدی (AVF) در ناحیه انته کوبیتال مراجعه کرده بودند، بررسی شدند. در گروه اول (30=n) پس از تعبیه دیستال ورید بسته شد و در گروه دوم (33=n) بسته نشد. تمامی بیماران یک و 60 روز بعد از عمل از نظر کارکرد و بروز عوارض شامل پر فشاری وریدی و سندرم دزدی شریانی مورد بررسی قرار گرفتند.
یافته¬ها: قابلیت دیالیز بعد از عمل در 1/84% از بیماران فراهم شد که سهم گروه با لیگاتور دیستال 7/86% و گروه بدون لیگاتور 8/81% بود. تفاوتی بین دو گروه از نظر ورید پروگزیمال و سرعت جریان خون در فیستول وجود نداشت. هیپرتانسیون وریدی در گروه¬های با و بدون لیگاتور به ترتیب در 3/23% و 4/42% خفیف، در 3/3% و 1/6% متوسط بود (2/0=P). دزدی شریانی در گروه¬های با و بدون لیگاتور به ترتیب در 7/6% و 1/9% روی داده بود(9/0=P).
نتيجه‌گيري: علیرغم موارد هیپرتانسیون وریدی و دزدی شریانی پائین¬تر و قابلیت دیالیز بالاتر در گروه با لیگاتور دیستال ورید، از نظر آماری تفاوتی بین دو گروه وجود نداشت.