چکیده
زمينه و اهداف: پروتئین‌های استرسی به‌عنوان بخشی از دستگاه ایمنی ذاتی، تحت شرایط مختلف ازجمله فعالیت‌های ورزشی، تغییر می‌یابند. از سال 2000 ميلادی محققين توجه گسترده‌ای روی پاسخ پروتئین‌استرسی_72 خارج سلولی نموده‌اند. بحث‌های فراوانی درمورد سازوکار رهایشِ این پروتئین در سرم خونی انسان متعاقب فعالیت ورزشی موجود است. با اين‌حال، هنوز این نکته مورد سوال است که افزایش پروتئین‌های استرسی متعاقب التهاب و یا واکنش به آسیب سلولی و ترمیم آن است يا خير؟
مواد و روش ها: تحقیق حاضر به صورت نیمه‌تجربی، روی دو گروه ورزشکار استقامتي و افراد غیرفعال، طي آزمون وامانده‌ساز بروس، اجرا گشت. از نمونه‌هاي سرمي قبل و بعدِ آزمون، جهت سنجش شاخص‌های مورد نظر استفاده شد. کليه‌ي بررسي‌هاي آماري به کمک تحليل واريانس دوطرفه(2×2) و پس‌آزمون تعقیبی بونفرونی، در سطح معنيداري 05/0 با استفاده از نرم‌افزار SPSS16 انجام پذيرفت.
يافته‌ها: فعاليت وامانده‌ساز باعث افزايش معنی‌دار شاخص‌هاي مورد بررسي گرديد. دامنه‌ی تغييراتِ اپی‌نفرين، نوراپی‌نفرين و پروتئين استرسی-72 سرمی ورزشکاران، پس از انجام قرارداد، نسبت به افراد غيرفعال، به طور معنی‌داري بيشتر بود. تفاوت دامنه‌ی تغييرات کراتين‌کيناز تام سرمي افراد ورزشکار و غيرفعال پس از انجام قرارداد معنی‌دار نبود.
نتيجه‌گيري: با توجه به فعاليت بيشتر ورزشكاران، و پاسخ قوي‌تر آنها به شاخص‌هاي مورد بحث، نتيجه گیری شد که شدت‌های بالای فعالیت با استرس و التهاب بیشتر همراه می‌باشد. به دلیل پاسخ قوي‌تر نوراپی‌نفرین و رابطه‌ي بالا بین نوراپی‌نفرین و پروتئین استرسي_72 پیشنهاد شد که تولید این پروتئین احتمالاً تحت کنترل كاتكول‌آمين‌ها باشد. با تكيه به داده‌هاي كراتين‌كيناز مي‌توان بيان كرد که آمادگی بالای بدنی، به توانایی بدن جهت مقابله با آسیب سلولي در شدت‌های بالاتر فعالیت مي‌انجامد.