چکیده
زمینه و اهداف: استئوآرتریت زانو یکی از علل شایع ناتوانی در سنین بالاست. سندرم درد و دیسفانکشن میوفاسیال تا حدی مسئول درد و ناتوانی در این بیماری می باشد. این مطالعه جهت بررسی تاثیر درمان درد و دیسفانکشن میوفاسیال در استئوآرتریت زانو انجام گرفته است.
مواد و روش ها: در یک مطالعه کار آزمائی بالینی تصادفی، 60 بیمار مبتلا به استئوآرتریت دو طرفه زانو به دو گروه 30 نفره تقسیم شدند. گروه کنترل 16 جلسه درمان فیزیوتراپی روتین را دریافت کردند. گروه مداخله علاوه بر آن، درمان نقاط ماشه ای میوفاسیال را نیز دریافت نمودند. متغیر های مورد بررسی شامل درد، خشکی مفصل، ناتوانی فیزیکی، دامنه حرکتی زانو و کارآرایی فیزیکی بودند.
یافته ها: قبل از درمان متغیرهای مورد بررسی در بین دو گروه از نظر آماری تفاوت معنی دار نداشتند. بعد از درمان متغیرهای فوق ابتدا با نتایج قبل از درمان در همان گروه و سپس با نتایج بعد از درمان گروه دیگر مقایسه گردیدند. بجز کارآیی فیزیکی که در گروه کنترل تفاوت قابل ملاحظه نکرده بود، تمام متغیرها در هر دوگروه بعد از درمان بهبودی را نشان دادند. با این وجود، مقایسه دو گروه نشان داد بجز دامنه حرکتی، که تمام متغیر ها در گروه مداخله بهتر از گروه کنترل است.
نتیجه گیری: درمان فیزیکی درمان موثری در استئوآرتریت زانو است. با اضافه کردن درمان درد و دیسفانکشن میوفاسیال می توان تاثیر درمانی آن را افزایش داد.