چکیده
زمینه و اهدف: آسيب حاد ريه یک نارسايي تنفسي هيپوكسميك تهديد كننده حيات است. بيماران مبتلا به آسيب حاد ريه نيازمند مراقبت هاي شديد و تهويه مكانيكي طولاني مدت هستند. عليرغم پيشرفت هايي در درك ما از پاتوفيزيولوژي اين وضعيت، ميزان مرگ و مير هنوز بالاست و نجات يافتگان، بويژه كودكان درگير، دچار كاهش شديد كيفيت زندگي مي گردند. تاكنون، مطالعات متعددي سعي در يافتن عوامل مرتبط با پيش آگهي در اين بيماران نموده اند؛ ولي اطلاعات موجود ناهمگون مي باشند. هدف از اين مطالعه تعيين عوامل موثر در سرانجام كودكان مبتلا به آسيب حاد ريه می باشد.
مواد و روش ها: در يك مطالعه مقطعي، 64 كودك مبتلا به آسيب حاد ريه طي مدت 22 ماه در مركز آموزشي- درماني كودكان تبريز بررسي شدند. سرانجام بستري در بخش مراقبت هاي ويژه كودكان تعيين و براين اساس، بيماران به دو گروه ترخيص شده و فوت كرده تقسيم گرديدند. مشخصات بيماران شامل سن، جنس، بیماری زمینه ای، مشخصات تهويه مكانيكي، گازهای خوني شرياني، درگيري ارگان، وجود ARDS و امتياز PRISM بين دو گروه مقايسه شد.
يافته ها: ميزان مرگ و مير بخش مراقبت هاي ويژه كودكان 6/51% بود. متغيرهاي غيرمستقل موثر در مرگ و مير شامل افزايش (منفي تر شدن) BE، مقادير بالاتر PEEP و PIP و نمره PRISM بالا در بدو پذيرش و نيز وجود درگيري ساير ارگان ها و ARDS بودند. متغيرهايي نظير سن، جنس، بیماری زمینه ای، مدت بستري، PaO2 و PaCO2 بين دو گروه تفاوت معني دار آماري نداشتند. تنها متغير پيش بيني كننده مستقل مرگ و مير در مطالعه چندمتغيره، نمره PRISM بالا در بدو پذيرش بود (≥5/13، حساسيت 8/75%، ويژگي 3/90%).
نتیجه گیری: نمره PRISM تنها متغير معتبر پيش بيني كننده مرگ و مير طي بستري در بخش مراقبت هاي ويژه كودكان در بيماران مبتلا به آسيب حاد ريه بود.