چکیده
زمينه و اهداف: عفونت بيمارستاني بوسيله انتروكوك يك معضل مهم در بسياري از بيمارستان هاي سراسر دنيا است. درمان انتخابي عفونت هاي انتروکوکي بطور معمول، بکارگيري تركيب هم افزائي يک پني سيلين يا گليکوپپتيد همراه با يک آمينوگليکوزيد (جنتاميسين يا استرپتومايسين) مي باشد. كارآئي اين درمان ترکيبي با فراوانی سويه هاي انتروکوک مقاوم به چند دارو مورد ترديد است. هدف اصلي اين مطالعه تعيين ميزان کلونيزاسيون روده اي بوسيله انتروکوک مقاوم به آنتي بيوتيک در بيماران بستري شده و همچنين بيماران سرپائي بود.
مواد و روش ها: اين مطالعه با گرفتن نمونه مدفوع يا رکتال سوآب اجرا شده است. ايزوله هاي بدست آمده، بعنوان انتروکوک اثبات شده و تا سطح گونه شناسائي گرديدند. MIC آمپي سيلين، جنتاميسين و ونكومايسين با تکنيک رقيق سازي در آگار و يا E-test تعيين گرديد. واكنش زنجيره اي پليمراز جهت شناسايي ژن هاي vanA) و (vanB و همچنين (انتروكوكوس فكاليس و انتروكوكوس فيسيوم)، اجرا شد.
يافته ها: از ميان 291 سويه انتروكوك بررسي شده، 240 (4/82%) از سويه ها مقاوم به جنتاميسين و 84 (8/28%) از سويه ها مقاوم به آمپي سيلين بودند. از ميان آنها 12 (2/14%) از سويه ها مقاومت سطح بالا به آمپي سيلين نشان دادند (MICs, ≥ 256 μg/ml). 63 سويه انتروكوك مقاومت كامل (MICs, ≥ 32 μg/ml) يا حد واسط (MICs, 8-16 μg/ml) به ونکومايسين داشتند. از ميان آنها 15 سويه با مقاومت سطح بالا به ونكومايسين (MICs, ≥ 256 μg/ml) و حامل ژن هاي vanB )3 سويه (/vanA )12 سويه ( بودند.
نتيجه گيري: فراوانی کلونيزاسيون روده اي انتروکوک هاي مقاوم به آنتي بيوتيک بويژه در ميان بيماران بخش هاي پرخطر همچون هماتولوژي/انكولوژي و ICU معضل بزرگ پزشکي است كه بهبود فرايند هاي درماني را پيشنهاد مي‌كند.