تاثير سيمواستاتين در درمان بيماري آنسفالوميليت خود ايمن تجربي از طريق تعديل پاسخ ايمني

چکیده

زمينه و اهداف: در اين مطالعه اثر سيمواستاتين در درمان آنسفالوميليت خود ايمن تجربي به عنوان مدل حيواني مولتيپل اسکلروزيس مورد بررسي قرار گرفت. مواد و روش‌ها: موشهاي نر نژاد C57BL/6 به دو گروه تقسيم شدند. آنسفالوميليت خود ايمن تجربي با تجويز زير‌جلدي پپتيد MOG35-55 همراه با ادجوانت كامل فروند در هر دو گروه ايجاد شد. درمان با سيمواستاتين (1 ميلي‌گرم بر كيلوگرم- هر روز به صورت خوراكي) از سه روز قبل از تجويز آنتي ژن تا 25 روز پس از ايجاد بيماري شروع شد. به گروه کنترل بافر فسفات، همانند جدول زماني گروه درمان شده، داده شد. ميزان انفيلتراسيون سلولي به مغز، تکثير سلولي، ميزان IFN-γ و IL-10 توليد شده در کشت سلولهاي تک هسته اي طحال و روند تغييرات بيماري مورد بررسي قرار گرفت. يافته ها: نتايج نشان داد که شيوع و شدت علائم بيماري، ميزان انفيلتراسيون سلولي به مغز و پاسخ تکثيري در موشهاي تحت درمان با سيمواستاتين در مقايسه با گروه كنترل به صورت معني داري كمتر است (01/0P=). سطح توليد γIFN- در موشهاي درمان شده با سيمواستاتين با گروه کنترل تفاوت نداشت، اما غلظت IL-10 به طور معني داري در گروه درمان شده بيشتر از گروه کنترل بود (008/0P=). نتيجه گيري: نتايج مشخص ساخت كه درمان با سيمواستاتين با کاهش تکثير سلولي‌، کاهش انفيلتراسيون سلولي به مغز و القاي پاسخ TH2 (‌توليد (IL-10 باعث کاهش شدت بيماري مي‌شود. لذا استفاده از اين دارو ممکن است در درمان بيماران مبتلا به مولتيپل اسکلروزيس سودمند باشد.