چکیده
زمينه و اهداف: ضايعات سيستم عصبي مركزي ممكن است منجر به اسپاستيسيتي گردند كه مقاومت در برابر حركات طبيعي را افزايش مي دهد. درمان هاي مختلفي جهت كاهش اسپاستيسيتي پيشنهاد شده اند. هدف از اين مطالعه بررسي كارآيي درماني تحريك الكتريكي در اسپاستيسيتي اندام فوقاني پس از سكته مغزي است.
روش بررسي: در يك كارآزمايي باليني تصادفي شده، 75 بيمار با اسپاستيسيتي اندام فوقاني پس از سكته مغزي طي مدت 19 ماه در مرکز آموزشي درماني امام خميني تبريز بررسي شدند. اين بيماران بطور تصادفي به سه گروه تقسيم شدند: گروه E كه تحريك الكتريكي در سطح موتور بر عضلات اكستانسور ساعد گرفتار دريافت نمودند؛ گروه F كه تحريك الكتريكي در سطح حسي بر عضلات فلكسور ساعد گرفتار دريافت نمودند؛ و گروه C يا شاهد كه تحريك الكتريكي غيرحقيقي دريافت كردند. تحريك الكتريكي بمدت 15 روز، 5/0 ساعت روزانه در دو گروه مداخله اعمال گرديد. تمرينات كششي نيز در تمامي بيماران صورت گرفت. قدرت مشت كردن، شاخص عملكردي دست، دامنه حركت فعال و غيرفعال و شدت اسپاستيسيتي بر اساس مقياس آشورث در سه گروه پيش از درمان، به محض توقف آن و 6 هفته بعد تعيين و مقايسه شد.
يافته ها: ميزان بهبود اسپاستيسيتي شش هفته پس از اتمام درمان با تحريك الكتريكي بطور معني داري در گروه F نسبت به گروه شاهد بيشتر بود. ميزان بهبود عملكرد اندام فوقاني بلافاصله و شش هفته پس از اتمام درمان در دو گروه F و E بطور معني داري بهتر از گروه شاهد بود. ميزان قدرت مشت كردن بلافاصله و شش هفته پس از اتمام درمان با تحريك الكتريكي در گروه E و در درجه بعد در گروه F بطور معني داري بيشتر از گروه شاهد بود. ميزان بهبود دامنه حركتي فعال در برخي موارد (فلكسيون و اكستانسيون) شش هفته پس از اتمام درمان با تحريك الكتريكي در گروه E بطور معني داري بيشتر از گروه شاهد بود.
نتيجه گيري: بر اساس نتايج مطالعه فعلي، تحريك الكتريكي بطور مكمل يكديگر در سطوح اكستانسور و فلكسور اندام فوقاني همراه با تكنيك هاي كششي مي تواند باعث بهبود اسپاستيسيتي و عملكرد پس از سكته مغزي گردد.