چکیده
زمينه و اهداف: بريدگي تاندون هاي فلكسور در ناحيه دوم دست در صورت عدم درمان صحيح می توانند ناتواني شديدي ايجاد نمايند. در درمان اين صدمات جلوگيري از چسبندگي تاندوني واعاده دامنه حركتي طبيعي انگشتان از اهميت خاصي برخوردار است. ترميم انجام شده بايد از قدرت كافي برخوردار باشد تا انجام بازتواني بلافاصله پس از عمل امكان پذير باشد. هدف از انجام اين مطالعه بررسي آينده نگر نتايج ترميم تاندون هاي فلكسور به روش "Modified Strickland" مي باشد.
روش بررسي: در طي يك دوره سه ساله ۵۰ بيمار با ۷۰ مورد بريدگي هر دو تاندون فلكسور سطحي و عمقي انگشتان در ناحيه دوم وارد مطالعه شده و با روش "Modified Strickland" تحت ترميم قرار گرفتند. سن متوسط بيماران ۲۸سال بود كه جوان ترين فرد ۴ سال و مسن ترين فرد ۵۵ سال داشت. ۸ بيمار به علت عدم پيگيري از مطالعه حذف شدند. مجموعا ۴۲ بيمار با ۶۰ مورد ترميم تاندونی با پيگيري متوسط ۸ ماه (۶تا ۱۲ماه) مورد بررسی قرار گرفتند.
يافته ها: بر طبق تقسيم بندي آقاي استريكلند ۴۷ مورد (٪۳/۷۸) داراي نتايج عالي بوده و محدوده حركتي كلي درآنها ۱۵۶ْ درجه بود. نتايج در ۶ مورد
(۱۰٪) خوب، ۳ مورد (۵٪) متوسط و ۴ مورد (٪۷/۶) نيز ضعيف بدست آمد.
نتيجه گيري: علي رغم پيشرفت هاي قابل توجه در روش هاي ترميم و فهم مراحل آن، چسبندگي بين تاندون و غلاف آن همچنان مشكل ساز است. نتايج اين مطالعه نشان داد كه روش "Modified Strickland" اگر به طور صحيح و با دقت كافي و با پيگيري دقيق انجام شود در بيش از ۸۵٪ موارد نتايج خوب يا عالي قابل انتظار است.