شهرزاد غياثونديان، عباس عباس زاده، مرتضي قوجازاده، زهرا شيخ عليپور
چکیده
زمينه و اهداف: بستري شدن در بخش‌هاي ويژه به عنوان يک بحران براي بيمار و خانواده بوده و موجبات استرس و نگراني شديدي براي آنان مي باشد پرستاران نيز در برخورد با پديده ملاقات خانواده از بيماران بستري در بخش ويژه رفتارهاي مختلفي از خود نشان مي‌دهند که از دلايل آن مي‌تواند بروز مشکلات مختلف براي بيماران بستري و نيز بروزمشکلاتي دراداره بخش باشد. سياست ملاقات خانواده از بيماران بستري در بخش مراقبتهاي ويژه در حال حاضر داراي محدوديتهاي بسياري مي¬باشد. اين مطالعه بر اساس تئوري " عمل بر پايه دليل آجزن و فيش بين" انجام شده است. هدف اين مطالعه تحليل تاثير تغيير خط¬ مشي ملاقات آزاد روي باور پرستاران در مورد مراقبت پرستاري است.
روش بررسي: يک مطالعه نيمه تجربي طراحي شد. به دليل مخالفت با اعمال تغيير در شيوه ملاقات در سطح وسيع لذا نمونه شامل 14 نفر پرستار شاغل در بخش مراقبتهاي ويژه از يک بيمارستان آموزشي در تبريز بود که هر يک در دو نوبت يک پرسشنامه محقق ساخته را تکميل مي کردند. پرسشنامه با معيار ليکرت و تعداد 28 سوال در مورد عوامل فردي و اجتماعي باور پرستاران در باره تغيير خط مشي ملاقات از محدود به آزاد طراحي گرديد و روايي و پايايي آن محاسبه شد. و سپس داده ها با استفاده از نرم افزار آماري SPSS.15.0/win مورد بررسي و تجزيه و تحليل آماري قرار گرفتند.
يافته ها: نتايج نشان داد که باور پرستاران قبل از تغيير در خط مشي ملاقات منفي بود، بر اساس معيار با حداکثر نمره 4، ميانگين نمرات 31/6±71/76 بود و بعد از آزاد کردن ملاقات ميانگين نمرات 94/5 ± 64/79 بود. تفاوت توزيع نمرات باور پرستاران قبل و بعد از تغيير خط مشي ملاقات معني‌دار بود (038/0 P= ) و رابطه بين باورپرستاران با عوامل اجتماعي معني دار نبود (85/0 P= 053/0 r =).
نتيجه گيري: بر اساس يافته‌هاي اين مطالعه عامل غالب در باور پرستاران در بين عوامل اجتماعي به ويزه نقش همکاران و سوپروايزران و سياست گذاري و مديريت بود.