چکیده
زمينه و اهداف: موي سر علاوه بر نقش پوششي، اهميت زيادي در زيبائي انسانها بويژه خانمها داشته و ريزش آن گاه موجب انواع بيماريهاي رواني
مي گردد. ريزش موي آندروژنتيك نيز از جمله علل ريزش مو است که بسياري از درمانهاي موضعي آن گاه موجب عوارض شديد نظير تحريك پوست
مي گردد، لذا انتخاب يك درمان كم عارضه كه بهبودي قابل توجهي نيز ايجاد كند هميشه مورد توجه بوده است. مطالعه حاضر در نظر داشته اثرات درماني محلول ماينوكسيديل 2% را با محلول موضعي پروژسترون 2% در ريزش موی آندروژنيک خانمها مقايسه نمايد.
روش بررسي: پژوهش، بصورت آينده نگر و در مدت پنج سال انجام گرفت. هفتاد بيمار مؤنث مبتلا به آلوپسي آندروژنتيك تيپ زنانه درجه يك انتخاب شدند. 35 نفر به مدت يك سال تحت درمان موضعي با ماينوكسيديل 2% ( روزانه 2 ميلي ليتر) و 35 نفر ديگر تحت درمان با پروژسترون 2% ( روزانه 2 ميلي ليتر ) قرار گرفتند. تمام بيماران به مدت يك سال ماهانه پيگيري شدند. در هر نوبت معاينه علاوه بر پرسش از خود بيمار، تعداد موهای منطقه در يك سانتي متر مربع نيز بررسي مي شد.
يافته ها: از 35 بيمار كه تحت درمان با محلول موضعي ماينوكسيديل 2% بودند 30 نفر ( 7/85%) توقف ريزش و رويش مجدد را داشتند. در35 بيمار تحت درمان با محلول پروژسترون 2% ، در 25 نفر( 71%) توقف ريزش و رويش مجدد موي سر مشاهده شد(145/0P= ).
نتيجه گيري: اثرات درماني محلول موضعي ماينوكسيديل 2% با پروژسترون 2% تقريباً مشابه است. از آنجا كه عارضه خاصي براي پروژسترون موضعي ثابت نشده بنظر مي رسد شايد يک داروی مؤثر در درمان ريزش مو باشد لذا مطالعات بيشتر در افراد زيادتري توصيه می شود.