مقايسه اثر بخشي تركيب ليتيوم با ريسپريدون يا هالوپريدول در درمان ماني حاد

چکیده

زمينه و اهداف: اختلال دو قطبي نوع 1، بيماري شايع ، عود كننده و مزمن شونده اي است كه مي تواند عملكرد شغلي و اجتماعي بيماران را مختل كند. مطالعات فراواني براي يافتن روشهاي درماني مناسب براي اين بيماري انجام شده است. برخي مطالعات حاكي از آن است كه افزودن يك داروي ضد جنون آتيپيك (مانند ريسپريدون) به داروي تثبيت كننده خلق، تركيبي كارآمد بوده و نسبت به داروهاي تيپيك (مانند هالوپريدول) عوارض جانبي كمتري به همراه دارد. اين مطالعه تاثير ليتيوم كربنات به تنهايي و تركيب ليتيوم با هالوپريدول يا ريسپريدون را در درمان ماني حاد مقايسه كرده است. روش بررسي: اين پژوهش، يك مطالعه کار آزمائي باليني دو سر كور است كه تاثير تركيب داروي ليتيوم با ريسپريدون و ليتيوم با هالوپريدول و ليتيوم تنها را در 150 بيمار مبتلا به مانياي حاد كه در بيمارستان روانپزشكي رازي تبريز بستري بودند مقايسه كرده است. اين بيماران بطور تصادفي به سه گروه تقسيم و براساس مقياس YMRS و (Global Assessment of Functioning, GAF) و ملاك هاي DSM-IV-TR طي 14 روز درمان( در شروع درمان و در پايان هفته دوم ) مورد ارزيابي قرار گرفتند. يافته ها: نتايج نشان مي دهد كه قبل از شروع درمان تفاوت معني داري بين نمرات پرسشنامه ها از نظر شدت بيماري وجود نداشت اما بعد از مداخله، تاثير درماني اين سه تركيب دارويي متفاوت بود، و تركيب ريسپريدون با ليتيوم اثر بخشي بيشتري داشت. اين ميزان تفاوت در پاسخ درماني در مقياس YMRS‌و GAF به ترتيب001/0p< و 002/0p= معني‌دار بود. نتيجه گيري: تركيب ليتيوم با ريسپريدون در مقايسه با ليتيوم به تنهايي ويا تركيب ليتيوم با هالوپريدول موجب تسريع درمان، افزايش تحمل درمان ازطرف بيماران و كاهش عوارض جانبي شده، درمان سالمتري مي باشد.