مقاومت آنتي بيوتيکي در ايزوله هاي انتروکوکس جداشده از نمونه هاي باليني

چکیده

زمينه و اهداف: افزايش شيوع روزافزون عفونت با انتروكوك‌ها و توانايي اين ميكروارگانيسم‌ها در ايجاد عفونتهاي خطرناك مثل آندوکارديت، سپتي‌سمي، مننژيت و عفونت دستگاه ادراري لزوم مطالعه و بررسي بيشتر در اين زمينه را نشان مي‌دهد. در اين مطالعه الگوي مقاومت آنتي‌بيوتيکي در ايزوله‌هاي انتروکوک جدا شده از نمونه هاي بالينی مورد بررسي قرار گرفت. روش بررسي: از سال 1381- 1380 انتروکوکوس هاي ايزوله شده از نمونه‌هاي مختلف بالينی جمع آوري شد. مقاومت آنتی بيوتيکی نسبت به آنتي بيوتيک هاي رايج و وانکومايسين به روش ديسک آگار ديفيوژن صورت پذيرفت. براي آنتي بيوتيک وانکومايسين، تعيين حداقل غلظت مهار کننده MIC (Minimum Inhibitory Concentration) به روش ماکرو دايلوشن براث تست بر اساس کميته استاندارد هاي باليني و آزمايشگاهي CLSI (Clinical and Laboratory Standards Institute) انجام گرفت. حضور يا عدم حضور DNA پلاسميدي در ميان انتروکوک هاي مقاوم و حساس به وانکومايسين مقايسه گرديد. يافته ها: از 52 ايزوله انتروکوکسي جدا شده اکثرا انتروکوکوس فيکاليس (3/92 درصد) بوده و تنها تعداد کمي انتروکوکوس فيسيوم (7/7 درصد) جدا گرديد و در ميان باکتري‌هاي جدا شده دو ايزوله مقاوم به ونکومايسين (8/3درصد) وجود داشت (MIC ≥ 8μg/ml). با روش ديسک ديفيوژن مقاومت نسبت به آنتي‌بيوتيک‌هاي اگزا‌سيلين (100%)، پني‌سيلين (1/98%)، کوتريماکسازول (2/94%)، داکسي سايکلين (84/6%)، جنتامايسن (2/69%)، آمپي سيلين (7/57%)، نيتروفورانتئين (6/34) و نيز مقاومت چندگانه در ميان جدا شده ها مشاهده گرديد. باندهاي پلاسميدي 4.5 kb، 17.2kb و23.5kb فقط در دوايزوله مقاوم به وانکومايسين مشاهده گرديد. نتيجه‌گيري: نتايج اين مطالعه نشان دهنده پيدايش ايزوله هاي انتروکوکهای مقاوم به وانکومايسين در ميان انتروکوکها بود. مقاومت انتروکوک‌ها نسبت به اکثر آنتي بيوتيک هاي معمول افزايش يافته است..