چکیده
زمينه و اهداف: انفاركتوس حاد ميوكارد، يكي از شايعترين بيماريها در همه كشورها و اولين علت مرگ و مير در ايران محسوب مي شود. برقراري مجدد جريان خون، درماني مؤثر براي اين بيماران است. درمان سريع بيماران مبتلا با داروي ترومبوليتيك باعث کاهش اندازه ناحيه انفاركته و خطر نسبي مرگ و مير بيمارستاني مي شود. با توجه به اين مساله هدف اصلي اين مطالعه، تعيين و مقايسه مراحل زماني سپري شده قبل از رسيدن بيمار به بيمارستان و در داخل بيمارستان جهت دريافت داروي ترومبوليتيك،در هر دو گروه دريافت كننده و دريافت نكننده استرپتوكيناز است.
روش بررسي: در يك مطالعه مقطعي و مورد شاهدي، 150 بيمار مبتلا به انفاركتوس حاد ميوكارد (ST Elevation MI, STEMI) بستري در بيمارستان شهيد مدني تبريز انتخاب و به دو گروه دريافت كننده و دريافت نكننده استرپتوكيناز تقسيم شدند.
يافته ها: متوسط فاصله زماني پس از شروع حاد علائم تا تماس با آمبولانس يا خروج از صحنه حادثه در بيماران دريافت کننده بسيار کمتر از بيماران دريافت نکننده بود. در کمتر از %15 از بيماران فاصله زماني پس از تماس با آمبولانس يا خروج از صحنه حادثه تا دريافت استرپتوكيناز زير 90 دقيقه و در بيشتر از %90 بيماران فاصله زماني پس از ورود به بيمارستان تا دريافت استرپتوكيناز بالاي 30 دقيقه بوده است.
نتيجه گيري: با توجه به تفاوت چشمگير در فاصله زماني قبل از رسيدن به بيمارستان در دو گروه دريافت کننده و دريافت نکننده و وجود اتلاف زمان زياد در داخل بيمارستان، لزوم تجويز داروي ترومبوليتيک را قبل از رسيدن به بيمارستان يا در اسرع وقت پس از رسيدن به اورژانس يادآوري مي کند.