چکیده
زمينه و اهداف: تمپانوپلاستي و ماستوئيدکتومي از جمله اعمالي هستند که در مواقع عفونت مزمن گوش مياني انجام مي گيرند. استفاده از عمل ماستوئيدکتومي براي حذف پاتولوژي در موارد وجود کلستئاتوم ،بافت گرانولاسيون و عفونت فعال مزمن مقاوم به درمان ثابت شده اما در مواقعي که فقط يک سوراخ ساده در زمينه عفونت مزمن گوش مياني در پرده تمپان وجود دارد، اين که انجام ماستوئيدکتومي ميزان موفقيت را افزايش دهد، جاي بحث و ترديد دارد. هدف اين تحقيق بررسي و مقايسه ميزان موفقيت عمل تمپانوپلاستي ساده با عمل تمپانوپلاستي و ماستوئيد کتومي مي باشد تا شايد به يکي از روشهاي افزايش ميزان موفقيت عمل تمپانوپلاستي افزوده شود.
روش بررسي: اين مطالعه از نوع کار آزمائي باليني بوده و جمعيت مورد مطالعه افراد بالاي 15 سال مبتلا به عفونت مزمن گوش مياني بدون شواهدي از وجود عفونت فعال ، کلستئاتوم يا مشکلات استخوانچه اي بودند. اين بيماران به طور تصادفي و يک در ميان به 2 گروه 30 نفره تقسيم شدند. يک گروه تحت تمپانو پلاستي تنها و گروه ديگر تحت تمپانوپلاستي با ماستوئيدکتومي قرار گرفتند. پس از حدود 2 ماه تمامي بيماران از نظر گرفتن گرافت و وضعيت شنوايي بررسي شدند.
يافته ها: ميزان گرفتن پرده صماخ در گروه تمپانوپلاستي 90% و در گروه تمپانوپلاستي با ماستوئيدکتومي 3/93% بود. هم چنين تستهاي شنوائي سنجي قبل و بعد از عمل در دو گروه با هم مقايسه شدند. با استفاده از تستهاي آماري تفاوت معني داري بين نتايج 2 عمل فوق مشاهده نگرديد.
نتيجه گيري: با توجه به عدم وجود تفاوت معني دار در نتايج بين دو گروه ، انجام عمل جراحي ماستوئيدکتومي به همراه عمل تمپانوپلاستي در موارد سوراخ ساده پرده صماخ براي گرفتن بهتر گرافت و يا اخذ نتايج بهتر شنوائي ضروري نمي باشد .