اختلال حس پروپريوسپشن در استئوآرتريت زانو و ارتباط آن با شدت درد و شدت درگيري راديولوژيك

چکیده

زمينه و اهداف: استئوآرتريت زانو شايعترين بيماري‌هاي روماتيسمي مي‌ياشد. حس پروپريوسپشن نقش اساسي در محافظت از مفصل دارد. بررسي ميزان اختلال اين حس در استئوآرتريت زانو و ارتباط آن با شدت درد و درگيري راديولوژيك در مطالعه حاضر انجام گرفت تا تاكيد بيشتري بر اين حس در درمان و توانبخشي بيماران اعمال گردد. روش بررسي: در اين مطالعه توصيفي – مقايسه اي تعداد 25 بيمار با استئوآرتريت زانو با ميانگين سني 6/7±2/59 سال و تعداد 15 نفر افراد سالم با ميانگين سني 6/4±9/54 سال در گروه بيمار و كنترل قرار گرفتند. از دستگاه ايزوكاينتيك براي كمي نمودن حس پروپريوسپشن در سه زاويه 30، 45 و 60 درجه اكستانسيون زانو استفاده گرديد. ايندكس‌هاي WOMAC) Western Ontario and McMaster Universities Index of Osteoarthritis و (VAS) Visual Analog Scale براي تعيين شدت درد و روش درجه بندي Kellegren- Laverene براي درجه بندي راديولوژيك بكار رفت. از آزمونهاي آماري يو مان ويتني و آزمون ضريب همبستگي اسپيرمن در نرم افزار SPSS 16 براي آناليز استفاده گرديد. يافته‌ها: ميانگين خطاي زاويه‌‌اي براي زانوي راست در گروه بيمار و كنترل به ترتيب 03/4±09/6 درجه و 93/0±28/2 درجه بود. ميانگين خطاي زاويه‌اي براي زانوي چپ در گروه بيمار و كنترل به ترتيب 13/5±086/6 و 78/1±19/3 بود (05/0P<). ميانگين خطاي زاويه‌اي در گريد 2 راديولوژيك برابر با 2/4±4/5 درجه و در گريد 3 برابر با 46/3±83/6 بود (386/0=P). ارتباط بين ميانگين خطاي زاويه‌اي با ايندكس WOMAC و VAS معني‌دار نبود (18/0=P) و (22/0=P). نتيجه گيري: حس پروپريوسپشن در استئوآرتريت زانو مختل مي‌گردد كه مي‌تواند باعث فشار بيشتر بر مفصل و تشديد استئوآرتريت گردد ولي ميزان آن با شدت درد و شدت درگيري راديولوژيك رابطه‌اي ندارد؛ بنابراين لازم است در هر مرحله از شدت بيماري اقدام مناسبي براي تقويت اين حس در نظر گرفته شود.