چکیده
زمينه و اهداف: دگرسان بيني خود نشانه اي رايج در بسياري از بيماريهاي رواني، بيماريهاي عضوي-مغزي، مصرف مواد و داروهاي خاص مي باشد که بصورت يک تغيير مکرر در ادراک خود که در آن احساس شخص از واقعيت خودش به طور موقتي و گذرا تغيير کرده است، تعريف مي شود. هدف پژوهش حاضر بررسي و مقايسه‌ی حالت دگرسان بيني در بيماران مبتلا به صرع قطعه‌ی گيجگاهي، اختلال پانيک و جمعيت غير بيمار مي باشد.
روش بررسي: به اين منظور دو گروه از بيماران داراي تشخيص صرع قطعه‌ی گيجگاهي و اختلال پانيک با گروه کنترل غير بيمار به صورت مقطعي و به وسيله مقياس کمبريج برای دگرسان بيني خود مورد ارزيابي و سنجش قرار گرفتند.
يافته ها : بيماران مبتلا به صرع قطعه‌ی گيجگاهي نسبت به دو گروه ديگر، نمرات بالاتري را در پرسشنامه‌ی دگرسان بيني مبني بر تجربه بالاي اين حالات کسب کردند. همچنين افراد داراي تشخيص اختلال پانيک از لحاظ تجربه حالات دگرسان بيني در رتبه‌ی دوم قرار گرفتند. جمعيت غير بيمار در مقايسه با گروه بيماران ميزان تجارب دگرسان بيني کمي را گزارش کردند.
نتيجه گيري: پديده‌ی دگرسان بيني خود نشانه‌اي رايج در بيماران مبتلا به صرع قطعه‌ی گيجگاهي و اختلال پانيک مي‌باشد.