ارتباط سندرم پاهاي بي قرار در بيماران مبتلا به نارسايي مزمن کليه با سطح فريتين، آهن وهموگلوبين سرم

چکیده

زمينه و اهداف: سندرم پاهاي بيقرار(Restless Legs Synedrome, RLS ) اختلالي است که درآن فرد احساس ناخوشايند به ويژه شبها در اندامها و نياز به حرکت پاها دارد. اين حالت با استراحت و در شبها بدتر مي شود. هدف از اين مطالعه بررسي سندرم پاهاي بي قرار در بيماران نارسائي مزمن کليه و ارتباط آن با عوامل احتمالي دخيل در آن. روش بررسي: 194 بيمار، 116 مرد و 78 زن با نارسايي مزمن كليه انتخاب شدند كه ازاين تعداد 156 نفرتحت همودياليز و 38 نفر تحت درمان طبي بدون همودياليز با سرعت فيلتراسيون گلومرولي كمتر از50 بودند. جمع آوري اطلاعات از طريق پرسشنامه براساس معيار انجمن بين المللي بررسي سندرم پاهاي بيقرار و اسكرين كردن شدت خواب آلودگي روزانه بيماران براساس معيار Epworth Sleepiness Scale تعديل شده، بوده است. يافته ها: بين ميانگين سطح هموگلوبين (g/dl 31 /0 ± 1/10و g/dl 18/0 ± 7/9 با 288/0= P )، آهن (6/6 ± 3/74 و6 /3 ± 2/72 با 75/0 = P ) و فريتين (138 ± 8/519 و4/97 ± 684 با 34/0 = P) در دو گروه بيماران با نارسايي مزمن كليه با و بدون سندرم پاهاي بيقرار اختلاف معني‌داري وجود نداشت. بين مدت زمان دياليز دربيمارن دياليزي و وجود سندرم پاهاي بيقرار(7/6 ±51 ماه و 5/2 ± 34 ماه با 025/0 = P<) اختلاف معني‌دار مثبت وجود داشت. بين سندرم پاهاي بيقرار و شدت خواب آلودگي روزانه بيماران اختلاف معني‌داري وجود دارد (7/0±79/5 و32/0± 95/2 با001/0P<). نتيجه گيري: برخلاف جمعيت عادي در بيماران با نارسايي مزمن کليه وجود سندرم پاهاي بيقرار ارتباطي با سطح سرمي فريتين، ميزان آنمي وآهن سرم ندارد. خواب آلودگي روزانه در بيماران با نارسايي مزمن کليه مبتلا به سندرم پاهاي بيقرار بطور معني‌داري بيشتر از افراد بدون سندرم پاهاي بيقرار است.