چکیده
زمينه واهداف: تولد نوزاد نارس با بستري و جدايي از خانواده همراه است. عدم توجه به استرسهاي عاطفي و رواني والدين اين نوزادان، باعث مي شود كه والدين دلبستگي كافي با نوزادشان در موقع ترخيص نداشته و سبب افزايش آسيب پذيري بچه و والدين گردد. مطالعه حاضر بنا به ناکافي بودن مطالعات در اين خصوص در کشور ما اجرا گرديد.
روش بررسي: مطالعه توصيفي و با شرکت كليه مادران(300 نفر) داراي نوزاد نارس بستري دربخشهاي مراقبت ويژه نوزادان سه مرکز آموزشي درماني طالقاني و الزهرا و کودکان تبريز (شش ماه اول 86 )، با پرسشنامه (PSS (parent stressor scale, مايلز و فونک 1998 انجام گرفته است.
يافته ها: از استرسورهاي محيطي: "وجود مانيتورها وتجهيزات خاص بخش"3/64 درصد، "وجود بچه ديگر تحت تهويه مکانيکي در بخش"3/38درصد و "صداي مداوم مانيتورها و تجهيزات بخش" 23درصد و از استرسورهاي ظاهرو رفتار نوزاد و درمانهاي خاص: "الگوهاي تنفسي غيرطبيعي وغير معمول بچه"3/70درصد، " لوله ها وتجهيزات موجود روي کودک يا در کناراو(دستگاه ونتيلاتور، .... ) " 67درصد، "تغيير ناگهاني رنگ پوست بچه (رنگ پريده يا کبودشدن)" 3/49درصد، ديدن سوزنها و لوله هاي تعبيه شده در بدن بچه "7/44درصد، " اندازه/جثه کوچک بچه " 7/41 درصد و " ظاهر سست وضعيف بچه " 7/31 درصد و از استرسورهاي ارتباط والدين وارائه نقش والدي: "جدا بودن از بچه "3/60 درصد، "احساس درماندگي در مورد چگونگي كمك به بچه در طول بستري" 7/51 درصد و "عدم توانايي در محافظت بچه از درد و روش¬هاي دردناک"3/44 درصد به ترتيب از بيشترين استرسورهاي مادران بودند. همچنين، بعد" ارتباط والدين وارائه نقش والدي" بيشتر از ساير ابعاد استرس زا بود.
نتيجه گيري: بنا به غير قابل اجتناب بودن بستري نوزاد نارس، آماده كردن والدين به خصوص مادران براي اولين مواجهه با نوزاد در بخش مراقبتهاي ويژه و برقراري ارتباط مناسب با نوزاد، محيط بخش ويژه و ارائه مناسب نقش والدي، به عنوان پايه خدمات خانواده محور بايد مورد توجه بيشتر قرار گيرد.