اثر پاروکستین بر بیان ژن های TLR2 و TLR4 در سلول های تک هسته ای خون محیطی افراد با وضعیت روانی سالم

چکیده

زمینه: پاروکستین یکی از شناخته شده ترین داروها بین داروهای ضدافسردگی است. مطالعات اخیر بر اثرات احتمالی تعدیل کنندگی ایمنی پاروکستین تمرکز کرده اند چرا که یافته ها نقش التهاب را در پاتوفیزیولوژی افسردگی نشان دادند. لذا در مطالعه حاضر بیان ژن های TLR2 و TLR4 در سلول های تک هسته ای خون محیطی تحت تیمار با پاروکستین سنجیده شد.

روش کار: مطالعه حاضر از نوع بنیادی- کاربردی است. از 5 مرد سالم (20-40 سال) خونگیری وریدی انجام گرفت و سلول های تک هسته ای خون محیطی (PBMC) از نمونه ها جداسازی و کشت داده شدند. پس از انکوباسیون اولیه به مدت 24 ساعت، LPS+PHA به سلول ها افزوده شد و 24 ساعت انکوبه شدند. سپس سلول ها تحت تیمار با غلظت های متفاوت از داروی پاروکستین در حضور یا عدم حضور مهار کننده 5-HT2R و 5-HT7R قرار گرفتند. بعد از انکوباسیون به مدت 48 ساعت، RNA استخراج گردید و cDNA سنتز شد. با استفاده از تکنیک Real-time PCR، بیان ژن هاي TLR4 و TLR2 اندازه گیری شد. تحلیل آماری نتایج با استفاده از نرم افزار GraphPad Prism7 انجام شد.

یافته ها: بیان mRNA ژن های TLR2 و TLR4 به طور معنادار در پاسخ به تیمار با پاروکستین در همه غلظت ها افزایش یافت. علاوه بر این، تیمار همزمان سلول ها با دارو و مهارکننده گیرنده سروتونینی 2 و 7 نشان داد که اثر پاروکستین بر سلول های ایمنی بواسطه TLR2 به سیستم سروتونینی وابسته است. در حالی که در مورد اثر TLR4، مستقل از سروتونین است.

نتیجه گیری: با توجه به اثر داروی پاروکستین در تعدیل پاسخ های التهابی به واسطه افزایش بیان ژن های TLR2 و TLR4، این دارو دارای توانایی بالقوه در درمان بیماری های مرتبط با نقص در این گیرنده ها خواهد بود.