اثر یک دوره تمرین هوازی بر سیستم آپلينرژيك بافت قلب موش های صحرایی مسن

چکیده

زمینه: هدف از اجراي این پژوهش بررسی اثر یک دوره تمرین هوازی بر سیستم آپلینرژیک بافت عضله قلبی موش هاي مسن بود. روش کار: به همین منظور 14 سر موش صحرایی نر با نژاد ویستار 40-50 ماهه به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و تمرین تقسیم شدند. برنامه تمرینی شنا شامل سه روز در هفته، روزي 30 دقیقه براي مدت 8 هفته بود. تمامی موش ها 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی و بعد از 24 ساعت ناشتایی کشته، نمونه هاي بافت قلب جمع آوري گردید و سطوح آپلین و گیرنده آن با استفاده روش الایزا تعیین شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش آماري تی مستقل برای بررسی تفاوت بین گروه ها و آزمون همبستگی پیرسون برای ارتباط بین متغیرها در سطح معناداری 05/0> p انجام شد. یافته ها: نتایج آزمون تی مستقل نشان داد بین آپلین بافت عضله قلبی گروه کنترل و تمرین اختلاف معنی داري وجود دارد (01/0=p). همچنین نتیجه این آزمون برای گیرنده آپلین بافت قلبی بین دو گروه معنادار بود (02/0=p). نتایج آزمون همبستگی پیرسون بین آپلین و گیرنده آن در گروه کنترل خطی معکوس معنادار بود (01/0=p). ولی این آزمون برای گروه تمرینی ارتباط معناداري نشان نداد (44/0=p) نتیجه گیری: این احتمال وجود دارد که تمرین هوازی در افراد مسن با تغییر در سطوح آپلین و گیرنده های آن در بافت عضله قلبی باعث بهبود روند سیستم قلبی عروقی این افراد شود.