تاثیر تمرین منظم هوازی در شرایط هیپوکسی بر مسیر پیام­رسانی آنژیوژنز ناشی از PGC-1α در بافت قلبی موش­های نر نژاد ویستار

چکیده

زمینه: علیرغم تاثیر PGC-1αدر روند تامین انرژی، تا بحال مکانیسم اثر آن بر روی آنژیوژنز بافت قلب بررسی نشده است. بنابراین، هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرین هوازی و هیپوکسی متناوب بر بیان پروتئین‌های مرتبط با آنژیوژنز ناشی ازPGC-1α در بافت قلبی بود.

روش‌کار: در یک مطالعه تجربی40 سر موش­ صحرايي با میانگین وزني20±220 گرم، به طور تصادفي در 4 گروه 10تایی: کنترل (C)، هیپوکسی(H)، تمرین (T)، تمرين توام با هیپوکسی (H+ T) تقسيم­بندی شدند. حیوانات در گروه هیپوکسی در معرض هیپوکسی متناوب نورموباریک قرار گرفتند. تمرین هوازي شامل تمرینات با سرعت 26-22 متر در دقیقه با شيب 6 درجه نوارگردان 5 جلسه در هفته به مدت 8 هفته طراحی شد. غلظت پروتئین‌های مرتبط با آنژیوژنز شامل گیرنده‌های فعال‌کننده‌ی تکثیر پراکسیزوم‌ها (PGC-1α)، آدنوزین مونوفسفات کیناز (P-AMPK)، گیرنده مرتبط با استروژن (ERRα) و عامل رشد اندوتلیال عروقی (VEGFA) با روش وسترن بلات اندازه‌گیری شد. داده‌ها با روش آماری ANOVA یکطرفه با آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری آلفای 05/0 تحلیل شدند.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که تمرین هوازی، هیپوکسی متاوب و ترکیب تمرین هوازی و هیپوکسی منجر به افزایش بیان پروتئین­های PGC-1α، ERRα و VEGFAدر مقایسه با گروه کنترل می­شود. همچنین سطح فسفریلاسیون AMPK در هر سه گروه افزایش معنی­داری نسبت به گروه کنترل نشان داد.

نتیجه‌گیری: به نظر می رسد هیپوکسی در القا بیان PGC-1αو VEGFA و تمرین هوازی در P-AMPKمحرک موثری باشند، ولی احتمال می رود ترکیب T+H اثر هم افزایی نداشته باشند.