آثار درمانی و پیشگیری کننده رژیم طولانی مدت سربرولایزین بر اختلالات حرکتی موش های صحرایی هایپرگلایسمیک

چکیده

زمینه: هایپرگلایسمیای ناشی از دیابت به عنوان یکی از عوارض دیابت می تواند موجب درگیری اعصاب حرکتی و بروز اختلالات حرکتی شود. در این مطالعه، تاثیر سربرولایزین به عنوان یک فرآورده محتوی فاکتورهای رشد عصبی، بر اختلالات حرکتی ناشی از هایپرگلایسمیا مورد ارزیابی قرار گرفته است. روش کار: به دنبال القای دیابت، رفتار حرکتی موش های صحرایی با استفاده از آزمون میدان باز، در روزهای هفتم، چهاردهم و بیست و یکم بعد از القای دیابت ارزیابی شد. نتایج نشان داد که 21 روز بعد از القای دیابت، اختلال حرکتی واضحی در این حیوانات بوجود می آید. حیوانات دیابتی در دو گروه پیش درمانی و درمان قرار گرفتند. در گروه درمان دوزهای مختلف سربرولایزین (1، 5/2 و 5 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) و در گروه پیش درمان سربرولایزین با دوز (5 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) به مدت 21 روز از راه داخل صفاقی تجویز شد. یافته ها: انجام آزمون میدان باز نشان داد که تجویز طولانی مدت سربرولایزین به مدت 21 روز، هم در گروه پیش درمان ( 01/0P<) و هم در گروه درمان (05/0 P<)، فقط با دوز 5 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن می تواند اختلال حرکتی را در موش های صحرایی دیابتی بهبود دهد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج بدست آمده، به نظر می رسد که در موشهای صحرایی دیابتی، سربرولایزین می تواند تاثیرات درمانی و پیشگیری کننده علیه عوارض حرکتی ناشی از هایپرگلایسمیا داشته باشد.