نیروی عکس¬العمل زمین در الگوی پرش- فرود پس از اجرای پروتکل ویژه خستگی فوتبال (SAFT90) درفوتبالیست¬های نخبه

چکیده

زمینه: هدف تحقیق حاضر بررسی اثر یک پروتکل خستگی بر بزرگی و میزان جذب نیروی عمودی عکس العمل زمین در فوتبالیست¬ها و مطالعه مکانیسم آسیب-های ناشی از آن است. روش کار: 12 فوتبالیست حرفه¬ای سالم (میانگین و انحراف استاندارد سن 05/2 ± 42/21 سال، قد 03/5 ± 91/174 سانتی¬متر و وزن 27/5 ± 7/70 کیلوگرم) در این پژوهش شرکت کردند. افراد فعالیت پرش- فرود را قبل، وسط و بعد از اجرای پروتکل ویژه خستگی در فوتبال (SAFT90) انجام دادند. نیروی عکس العمل زمین و آهنگ اعمال بار، با استفاده از دستگاه Force Plate اندازه¬گیری شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون اندازه¬گیری¬های مکرر و t همبسته به روش تعدیل بونفرونی استفاده شد (05/0˂P). یافته¬ها: تفاوت معنی¬داری بین آهنگ اعمال بار قبل و بعد از اتمام کامل پروتکل خستگی و بین آهنگ اعمال بار بعد از نیمه پروتکل و اتمام کامل پروتکل مشاهده شد (05/0˂P) اما بین قبل از پروتکل و بعد از نیمه پروتکل تفاوت معنی¬دار نبود (05/0˂P). همچنین حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین فقط بعد از اتمام کل پروتکل با قبل از اجرای پروتکل تفاوت معنی¬دار داشت (05/0˂P) اما حداکثر نیروی عکس العمل زمین بعد از نیمه پروتکل نسبت به قبل از پروتکل و بعد از اتمام کل پروتکل نسبت به بعد از نیمه پروتکل تفاوت معنی¬داری نداشت (05/0˂P). نتیجه¬گیری: پس از فعالیت 90 دقیقه¬ای شبیه سازی شده در فوتبال به نظر می¬رسد توانایی فرد در کنترل نیروهای وارد شده هنگام فرود کاهش می¬یابد. این کاهش می¬تواند ناشی از بروز خستگی در عضلات اندام تحتانی به خصوص عضلات چهار سر ران باشد که بیشترین نقش را در جذب نیروها هنگام فرود دارند و همین امر می-تواند باعث فشار بر سایر بافت¬ها و افزایش خطر بروز آسیب، از جمله آسیب ACL غیر برخوردی، در انتهای زمان یک مسابقه 90 دقیقه¬ای فوتبال شود.