چکیده
زمینه. احیای قلبی ریوی حیاتیترین اقدام نجاتبخش بهویژه در دقایق اولیه پس از ایست قلبی محسوب میشود. این مطالعه با هدف تعیین عوامل مؤثر بر موفقیت احیاهای قلبی ریوی انجام شده در سال 1402 در شهر مراغه انجام شد.
روشکار. این مطالعه توصیفی-تحلیلی گذشتهنگر روی 300 پرونده احیای قلبیریوی انجام شد. نمونهها بهصورت تصادفی متناسب با سهم هر بیمارستان انتخاب شدند. دادههای کیفی با فراوانی و درصد، دادههای کمی با میانگین و انحراف معیار توصیف شدند و روابط بین متغیرها با آزمونهای کایدو، فیشر، یومن-ویتنی و رگرسیون لجستیک بررسی گردید.
یافتهها. جامعه مطالعه شامل 197 مرد (65/7%) و 103 زن (34/3%) با میانگین سنی 22/1±61/4 سال بود. احیای موفق (بازگشت گردش خون خودبهخودی) در 39 بیمار (13 %) حاصل شد. تحلیل رگرسیون لجستیک دادهها ارتباط معنیدار آماری بین متغیر مدت زمان احیا با پیامدهای بالینی را نشان داد. بین موفقیت احیا و سایر متغیرهای جمعیتشناختی یا بالینی ارتباط معنیداری مشاهده نشد.
نتیجهگیری. پیامدهای احیا به عوامل مختلفی وابسته است. این مطالعه رابطه معنیداری بین مدت زمان احیا و موفقیت احیا شناسایی کرد، در حالی که سایر متغیرهای دموگرافیک و بالینی ارتباط معنیداری نشان ندادند.
پیامدهای عملی. با توجه به یافتههای مطالعه، اجرای پروتکلهای زمانبندی ساختاریافته برای کاهش مدت زمان احیا، توسعه پروتکلهای پاسخ اختصاصی برای ریتمهای مختلف با تمرکز بر ریتمهای قابل شوک و آموزش تخصصی برای مدیریت ریتمهای غیرقابل شوک (بهویژه آسیستول که 65/1درصد از موارد را تشکیل میداد) از جمله راهکارهای هدفمند افزایش موفقیت احیاهای انجام شده میباشند.