چکیده
زمینه. اختلال بیش‌فعالی-کم‌توجهی (ADHD) دومین مشکل شایع سلامت روانی در کودکان است. از طرفی پوسیدگی دندانی یکی از شایع‌ترین اختلالات مزمن دوران کودکی است. همچنین مطالعات انجام شده در این زمینه نتایج متناقضی داشتند. این مطالعه با هدف مقایسه شاخص‌های dmft/DMFT و plaque index و gingival index را در کودکان مبتلا به اختلال بیش‌فعالی-کم‌توجهی در گروه‌های تحت درمان دارویی و بدون درمان دارویی و کودکان سالم، انجام شد.
روش کار. در این مطالعه مقطعی، کودکان مبتلا به ADHD تحت درمان دارویی (40نفر)، بدون درمان دارویی (40نفر) و کودکان سالم (40نفر)، در بازه سنی 12-6 سال وارد مطالعه شدند. هر 3 گروه از لحاظ سن و جنس همسان دارای معیارهای ورود بودند. برای تعیین وضعیت پوسیدگی دندان‌ها از شاخص DMFT/dmft استفاده شد. برای وضعیت بهداشت دهان و میزان پلاک از شاخص پلاک O’leary استفاده شد. برای بررسی GI (loe & silnee)، دندان‌های رمفورد هر بیمار به‌صورت walking دورتادور دندان پروب شد. داده با استفاده از نرم‌افزار R نسخه‌ی 3.5.1 آنالیز شد.
یافته‌ها. توزیع شاخص DMFT در گروه درمان‌نشده با 1/95 ± 3/25 و گروه سالم با 1/35 ± 1/83 به‌ترتیب بیشترین و کمترین میانگین را داشتند. توزیع شاخص dmft در گروه درمان‌نشده با 1/82 ± 5/3 و گروه سالم با 1/27 ± 3/78 به‌ترتیب بیشترین و کمترین میانگین را داشتند. بالاترین PI و GI متعلق به گروه درمان نشده بود. اختلاف آماری معنی‌داری بین dmft و DMFT در بین گروه‌های مختلف وجود داشت (0/001 =P)، اختلاف بین گروه‌های سالم و درمان‌نشده و همچنین بین گروه‌های سالم و درمان‌شده معنی‌دار بود. بین ابتلا به ADHD و شاخص GI ارتباط معناداری وجود داشت. شاخص PI با ابتلا به ADHD ارتباط معناداری نداشت.
نتیجه‌گیری. از آنجایی‌که میزان DMFT، dmft در کودکان مبتلا به ADHD بیشتر از کودکان سالم بود، و بین ابتلا به ADHD و شاخص GI ارتباط معناداری وجود داشت و شاخص PI با ابتلا به ADHD ارتباط معناداری نداشت.
پیامدهای‌عملی. با توجه به اینکه میزان DMFT، dmft در کودکان مبتلا به ADHD بیشتر از کودکان سالم است، لذا آموزش بهداشت صحیح، توجه والدین و همچنین مانیتورینگ و معاینات دندانی دقیق در فواصل منظم و درمان به‌موقع مشکلات توصیه می‌شود.