چکیده
زمینه. یافتن نشانگرهای مولکولی مرتبط با متاستاز با دقت و حساسیت بالا اولویت اصلی در پژوهشهای مرتبط با کارسینوم سلول سنگفرشی دهان است. لذا این مطالعه با هدف بررسی مقایسهای میزان بیان ناقل گلوکز شماره ۱ در کارسینوم سلول سنگفرشی دهان با و بدون متاستاز به لنف نودهای گردنی انجام شد.
روش‌کار. در این مطالعه مقطعی که با رویکرد توصیفی– تحلیلی صورت پذیرفت، 20 نمونه کارسینوم سلول سنگفرشی دهان بدون درگیری و 20 نمونه با درگیری لنف نودهای گردنی که به روش بیوپسی اکسیژنال تهیه و در بایگانی بخش آسیبشناسی بیمارستان آیت الله کاشانی اصفهان ثبت شده بودند، انتخاب شدند. با استفاده از روش ایمنوهیستوشیمی برای نشانگر گلوکز شماره ۱ رنگ‌آمیزی صورت گرفت و توسط دو نفر پاتولوژیست دهان بهطور همزمان بررسی شدند. اطلاعات حاصل توسط آزمون های منوتینی و کروسکال-والیس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
یافته‌ها. نتایج نشان داد که میانگین بیان گلوکز شماره ۱ در کارسینوم سلول سنگفرشی دهان براساس متغیرهای سن، جنسیت، محل ضایعه، مرحله بیماری و درجه هیستوپاتولوژیک اختلاف معناداری از لحاظ آماری نداشت (P<0/05). همچنین، مطابق با نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده ها، اگرچه میزان بیان گلوکز شماره ۱ در کارسینوم سلول سنگفرشی دهان غیرمتاستاتیک بیشتر از با متاستاز به لنف نودهای گردنی بود، اما این تفاوت به‌لحاظ آماری معنی‌دار نبود (P=0/841).
نتیجه‌گیری. احتمالا میزان بیان گلوکز شماره ۱ پیشگوییکننده درگیری گره‌های لنفاوی گردنی در کارسینوم سلول سنگفرشی دهان نمیباشد.
پیامدهای عملی. میزان بیان ناقل گلوکز شماره 1 با پروگنوز بیماران مبتلا به کارسینوم سلول سنگفرشی دهان ارتباطی ندارد.