آثار شش هفته تمرین تداومی با شدت متوسط در تعدیل وضعیت اکسایشی و سمیت ریوی رت‌های مصرف‌کننده مت‌آمفتامین

چکیده

زمینه. احتمالاً ریه هدف اولیه آسیب‌های مرتبط با مصرف مت‌آمفتامین است. هدف از پژوهش حاضر بررسی آثار شش هفته تمرین تداومی بر وضعیت اکسایشی در مسمومیت مزمن ریوی رت‌های تیمار شده با مت‌آمفتامین بود. mg/kg 1 10

روش‌کار. سی‌ودو سر رت نر نژاد ویستار به‌طور تصادفی در چهار گروه هشت‌تایی تقسیم شدند. تیمار مت‌آمفتامین به مدت شش هفته و دو بار در روز بود. در هفته اول در هر دوز مقدار 10mg/kg مت‌آمفتامین درون‌صفاقی به رت‌ها تزریق شد. از هفته دوم تا ششم، 1mg/kg به دوز تزریقی اضافه شد تا در هفته ششم دوز تزریقی به مقدار 15mg/kg رسید. پروتکل تمرینی شامل 6 هفته تمرین تداومی روی تردمیل با شدت متوسط و به مدت 60 دقیقه در روز و پنج بار در هفته (سه هفته اول سرعت به میزان 60 درصد حداکثر سرعت دویدن و سه هفته دوم 70 درصد) بود. جهت تحلیل داده‌ها از آزمون آنالیز واریانس یک‌راهه با سطح معنی‌داری P≤0/05 استفاده شد.

یافته‌ها. یافته‌ها نشان دادند مصرف مت‌آمفتامین منجر به افزایش بیان سروتونین، سوپراکسیددیسموتاز و مالون دی‌آلدئید نسبت به گروه کنترل می‌شود (P≤0/001). همچنین بیان ژن‌های سروتونین، سوپراکسیددیسموتاز و مالون دی‌آلدئید در گروه‌های مصرف هم‌زمان مت‌آمفتامین و تمرین و گروه تمرین نسبت به گروه مصرف‌کننده مت‌آمفتامین کاهش معنی‌دار داشتند (P≤0/001).

نتیجه‌گیری. سمیت ریوی و تولید رادیکال‌های آزاد ناشی از مصرف مت‌آمفتامین ممکن است مسؤول آسیب بافتی در بیماری‌های ریوی باشند.

پیامدهای عملی. تمرین به‌عنوان یک استراتژی سودمند می‌تواند پیامدهای مخرب مصرف مت‌آمفتامین را کاهش دهد.