چکیده
زمینه. لانه‌گزینی سلول‌های بنیادی، یکی از چالش‌های اصلی در سلول‌درمانی است. مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر تیمار سلول‌های بنیادی مزانشیمی بند ناف (UCMSCs) با فاکتور مشتق از سلول‌های استرومایی 1 (SDF-1α) بر افزایش لانه‌گزینی سلول‌ها در پانکراس، در مدل حیوانی دیابت نوع 1 انجام شد.
روش کار. در این مطالعه از 12 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار استفاده شد. دیابت نوع 1 با تزریق درون‌صفاقی استرپتوزوتوسین (50 میلی‌گرم بر کیلوگرم) القا شد. سلول‌های UCMSCs با روش‌های مکانیکی استخراج و با فلوسیتومتری (CD34، CD90، CD73، CD45) شناسایی شدند. پس از تیمار UCMSCs با SDF-1α، میزان زنده‌مانی سلولی با آزمون MTT بررسی شد. در روز دهم پس از تزریق استرپتوزوتوسین، UCMSCs وUCMSCs+ SDF-1α با دوز 1×106 به‌صورت وریدی تزریق شدند. 48 ساعت پس از پیوند سلولی، نمونه‌هایی از بافت‌های پانکراس، کبد، ریه و طحال گرفته شد و در میزان لانه‌گزینی سلول‌ها با فلوسایتومتری و میکروسکوپ فلورسنت ارزیابی شد.
یافته‌ها. سلول‌ها شکل دوکی و بیان بالای CD90 و CD73 و بیان پایین CD34 و CD45 را نشان دادند. تیمار با SDF-1α باعث افزایش زنده‌مانی UCMSCs شد (0/01>P) سلول‌های تیمار شده نسبت به سلول‌های بدون تیمار، توانایی بیشتری در لانه‌گزینی به بافت پانکراس داشتند (0/001>P) همچنین لانه‌گزینی به بافت‌های غیر هدف در گروه تیمار شده کاهش یافت.
نتیجه‌گیری. نتایج نشان داد تیمار با SDF-1α سبب افزایش چشمگیر زنده‌مانی UCMSCs و لانه‌گزینی آنها در پانکراس می‌شود.
پیامدهای‌عملی. تأثیرات مثبت SDF-1α بر زنده‌مانی، مهاجرت و لانه‌گزینی سلولی نشان‌دهنده‌ی پتانسیل کاربردی آن در سلول‌درمانی است. این یافته‌ها می‌تواند زمینه‌ساز مطالعات گسترده‌تر و استفاده بالینی از این فاکتور در آینده باشد