چکیده
زمینه. یبوسـت یکی از ریسک فاکتورهای پیلونفریت در کودکان است. این مطالعه با هدف مقایسه نوع و مقاومت آنتیبیوتیکی میکروارگانیسم عامل پیلونفریت در کودکان با و بدون یبوست عملکردی انجام شد.
روش‌کار. این مطالعه به صورت مقطعی بر کودکان مبتلا به پیلونفریت مراجعهکننده به بیمارستان کودکان در بابل - ایران طی سالهای 1393-1400 انجام شد. کودکان به صورت سرشماری و با توجه به معیار ورود، وارد مطالعه شدند. معیار ورود شامل کودکان با سن 2 ماهه تا 18 ساله و عدم مصرف هرگونه آنتیبیوتیک خوراکی و تزریقی 48 ساعت قبل از مراجعه بود. حساسیت و مقاومت میکروبی به آنتیبیوتیکها، با استفاده از روش انجام آنتی‌بیوگرام disk diffusion و استانداردهای بالینی و آزمایشگاهی موسسات (CLSI) ارزیابی شد. تشخیص یبوست بر اساس ,IV ROME III با تأیید فوق تخصص گوارش داده شد.
یافته‌ها. از بین 270 کودک با پیلونفریت، 56 (7/20 درصد) نفر یبوست عملکردی داشتند. در بررسی حساسیت و مقاومت آنتیبیوتیکهای تجویزشده، نیتروفورانتوئین با 2/95 درصد و آمپیسیلین با 2/67 درصد بیشترین حساسیت و مقاومت آنتیبیوتیکی را داشتند. اشرشیا کلی شایعترین میکروارگانیسم مسئول پیلونفریت در هر دو گروه بود. بین دو گروه مطالعه از نظر نوع میکروارگانیسم عامل پیلونفریت، حساسیت و مقاومت آنتیبیوتیکی تفاوت معنیداری مشاهده نشد (P<0.05).
نتیجه‌گیری. در مطالعه حاضر، در حدود یک پنجم از کودکان با پیلونفریت مبتلا به یبوست عملکردی بودند. نوع و مقاومت آنتیبیوتیکی میکروارگانیسمهای عامل پیلونفریت در کودکان با و بدون یبوست عملکردی تفاوت معنیداری وجود نداشت.
پیامدهای عملی. در کودکان مبتلا به پیلونفریت در هر دو گروه مطالعه (با و بدون یبوست عملکردی)، میتوان درمان تجربی اولیه را بر اساس یک نگاه مشترک انجام داد.