چکیده
زمینه. در این مطالعه به بررسی ارتباط بین سطح کمی دی دایمر با بروز عارضه‌ی پنومومدیاستن و پنوموتوراکس در بیماران مبتلا به کووید-19 پرداخته شده است.
روش‌کار. این مطالعه مقطعی-تحلیلی، بر روی بيماران مبتلا به کووید-19 که در بیمارستان‌های امام خمینی و طالقانی شهر ارومیه بستری شدند و جواب پی سی آر مثبت داشتند انجام شد. بیماران در دو گروه بیمارانی که دچار عارضه‌ی پنومومدیاستن و پنوموتوراکس شده‌اند و بیمارانی که دچار این عوارض نشده‌اند طبقه‌بندی شدند.
یافته‌ها. در مطالعه حاضر 66 بیمار (0/74%) از 8958 بیمار مبتلا به کووید-19 که با پی سی آر مثبت بستری شده بودند، دچار عوارض مربوط به لیک هوا شدند. تفاوت معناداری بین دو گروه از نظر نیاز به انتوباسیون، نیاز به ای سی یو و مرگ و میر دیده می‌شد که در بیماران دچار عارضه این موارد بیشتر بود (P<0.05). میانگین دی دایمر در بیمارانی که دچار عارضه شده بودند به‌طور معناداری بیشتر از بیمارانی بود که عارضه‌ی پنوموتوراکس و یا پنومومدیاستن نداشتند (P<0.05). همچنین بین سطح دی دایمر و بروز عارضه هم‌بستگی دیده می‌شد (385/0=Spearman’s rho).
نتیجه‌گیری. مطالعه حاضر نشان داد که سطح متوسط دی دایمر در بیماران مبتلا به کووید-19 که دچار عارضه‌ی لیک هوا (پنومومدیاستن، پنوموتوراکس و آمفیزم زیر جلدی) شدند بیشتر از بیمارانی است که دچار این عوارض نشدند. همچنین با افزایش سطح دی دایمر احتمال بروز این عوارض افزایش می‌یابد.
پیامدهای عملی. با افزایش سطح دی دایمر در بیماران مبتلا به کووید-19، خطر عوارض لینک هوا بیشتر از بیمارانی است که از این عوارض رنج نمی‌برند.