چکیده
زمینه. کنترل گلایسمیک و سلامت دهانی رابطه دو طرفه دارند. هدف از این مطالعه مقایسه میزان پوسیدگی‌های دندانی بر اساس شاخص DMFT و همچنین شاخص لثه‌ای در بیماران مبتلا به دیابت تیپ 2 بر اساس مقادیر HbA1c بود.
روش‌کار. در این مطالعه مورد- شاهدی، 150 نفر از بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 در سه گروه با HbA1c زیر 7 درصد، بین 7 تا 9 درصد و بالای 9 درصد دسته‌بندی و مورد مطالعه قرار گرفتند. شاخص DMFT و شاخص لثه‌ای با معاینه دهانی مشخص شد. متغیرهای جمعیت‌شناختی از طریق پرونده بیماران جمع‌آوری گردیـد. جهت اندازه‌گیری HbA1C آزمایش خون درخواست شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS17 در سطح معنی‌داری 0/05>P تحليل شدند.
یافته‌ها. اختلاف آماری معنی‌داری در میانگین تعداد دندان‌های پوسیده (0/017=P)، دندان‌های از دست رفته (0/34=P) و شاخص کلی DMFT بین سه گروه وجود داشت (0/001>P). تفاوت میانگین تعداد دندان‌های ترمیم شده بین سه گروه معنی‌دار نبود (0/346=P). میانگین شاخص لثه‌ای در گروه با HbA1c بالای 9 نسبت به دو گروه دیگر بهطور معنی‌داری بالاتر بود (0/15=P).
نتیجه‌گیری. با افزایش مقدار HbA1c، شاخص لثه‌ای و DMFT نیز افزایش می‌یابد. به‌عبارت دیگر، هرچه کنترل دیابت ضعیف‌تر باشد، تاثیرات منفی بیشتری بر سلامت دندان‌ها و لثه‌ها خواهد داشت.
پیامدهای عملی. با توجه به اینکه میزان کنترل دیابت تاثیر زیادی بر سلامت دهان دارد، لازم است بیماران دیابتی به‌ویژه بیمارانی که میزان HbA1C آنها بالاتر از 7درصد است بهطور منظم از نظر سلامت دندان و لثه بررسی شوند.