ارزیابی بیان فاسین در لیکن‌پلان اروزیو دهانی و ارتباط آن با پتانسیل تغییر بدخیمی

چکیده

زمینه. فاسین پروتئینی است که در بسیاری از سرطان‌های اپیتلیالی افزایش می‌یابد. این افزایش بیان با رفتار تهاجمی‌تر و متاستاز بسیاری از این سرطان‌ها مرتبط است. با توجه به شیوع نسبتاً زیاد لیکن‌پلان دهانی و همچنین نظر به تناقض در مورد پتانسیل تغییر بدخیمی آن، هدف این مطالعه بررسی میزان بیان نشانگر فاسین در لیکن‌پلان دهانی و کارسینوم سلول سنگفرشی دهان است.

روش‌کار. در این تحقیق آزمایشگاهی، 27 نمونه لیکن‌پلان دهانی اروزیو و 30 نمونه کارسینوم سلول سنگفرشی دهان با نشانگر فاسین رنگ‌آمیزی ایمونوهیستوشیمی شدند. میزان بیان فاسین (سلول‌های اپیتلیالی با ایمونوراکتیویتی سیتوپلاسمی) در لیکن‌پلان دهانی، بر اساس سطح رنگ‌پذیری اپیتلیالی 4نمره گرفت. نمونه‌های کارسینوم سلول سنگفرشی از ­نظر شدت و درصد رنگ‌پذیری، نمره‌بندی شده و در نهایت مجموع این دو عدد بعنوان نمره کلی که بین 0 تا 7 متغیر بود، در نظر گرفته شد. بیان نشانگر در دو گروه با آزمون Kruskal-Wallis مقایسه شد.

یافته‌ها. در گروه لیکن‌پلان، نزدیک به نیمی از نمونه‌ها (48/15 درصد)، نمره 3 گرفتند. بیشتر نمونه‌های کارسینوم سلول سنگفرشی نمره 5 یا 6 گرفتند. مقایسه بیان نشانگر فاسین بین لیکن‌پلان دهانی و کارسینوم سلول سنگفرشی اختلاف آماری معناداری را نشان داد (0/001<P).

نتیجه‌گیری. افزایش بیان فاسین در لیکن‌پلان و کارسینوم سلول سنگفرشی احتمالاً می‌تواند بیانگر نقش فاسین در کارسینوژنز باشد. پیامدهای عملی. بیان بیش از حد فاسین در لیکن‌پلان می‌تواند به عنوان یک نشانگر تشخیصی برای تغییر بدخیمی و در کارسینوم سلول سنگفرشی، نشانگر پروگنوستیک باشد.