چکیده
زمینه. مطالعه حاضر با هدف مقایسه کارکردهای اجرایی سرد و گرم افراد مبتلا به اختلال دوقطبی نوع I با افراد غیرمبتلا انجام شد.
روش کار. پژوهش حاضر از نوع مطالعات مقطعی- تحلیلی است که در آن 140 نفر به‌عنوان حجم نمونه انتخاب شدند. شرکت‌کنندگان بر اساس مصاحبه تشخیصی و با استفاده از SCID-I و SCID-II انتخاب و در دو گروه قرار گرفتند. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از تحلیل واریانس برای دو گروه (T2 هاتلینگ) مورد بررسی قرار گرفتند.
یافته‌ها. نتایج نشان داد که نمرات ارزیابی مجدد در گروه مبتلا نسبت به گروه غیرمبتلا به‌طور معناداری پایین‌تر (0/001>P) بود. همچنین بین دو گروه تفاوت معناداری در کنترل بازداری و زیرمقیاس‌های آن یعنی خطای ارائه (0/001>P)، خطای حذف (0/001>P)، بازداری (0/001>P) و میانگین زمان (0/001>P) وجود داشت. در متغیر انعطاف‌پذیری شناختی و زیرمقیاس‌های آن دو گروه به جز در شکست در حفظ توالی (0/21=P) در طبقات شناسایی شده (0/001>P)، درجاماندگی (0/001>P)، پاسخ‌های درست (0/001>P) و پاسخ‌های نادرست (0/001>P) تفاوت معنی‌داری داشتند.
نتیجه‌گیری. نتایج این پژوهش نشان داد که افراد مبتلا به اختلال دو قطبی در مقایسه با افراد غیرمبتلا، از لحاظ راهبردهای سازش‌یافته تنظیم هیجان، کنترل بازداری و انعطاف‌پذیری شناختی نارسایی‌های معناداری دارند که می‌تواند در مطالعات پیش‌بالینی و بالینی اختلال دوقطبی مورد توجه قرار بگیرد.
پیامدهای‌عملی. با توجه به وجود اختلاف معنادار بین متغیرهای تنظیم هیجان، کنترل بازداری و انعطاف‌پذیری شناختی بین دو گروه، می‌توان از یافته‌های حاضر درجهت مداخلات درمانی لازم برای این بیماران و اثربخشی بیشتر درمان و کاهش نارسایی‌های عملکردی این بیماران استفاده نمود.