بررسی کیفیت زندگی، سطح اضطراب و رضایت از خدمات توانبخشی در مادران دارای کودک اوتیستیک شهر اهواز

چکیده

زمینه. مادران دارای کودک مبتلا به طیف اوتیسم فشار روانی و جسمانی زیادی را تحمل می‌کنند که می‌تواند بر کیفیت زندگی، حالات عاطفی و قضاوت آنها از خدمات درمانی دریافت شده تأثیر بگذارد. هدف این مطالعه مقایسه کیفیت زندگی، سطح اضطراب و میزان رضایتمندی مادران دارای کودک مبتلا به طیف اوتیسم با سایر مادران دارای کودک غیر اوتیستیک در شهر اهواز بود.

روش کار. در این مطالعه مقطعی، توصیفی-تحلیلی از بین مراجعین مراکز توانبخشی اهواز، 128 مادر دارای کودک مبتلا به طیف اوتیسم و 30 مادر دارای کودک نیازمند مداخلات توانبخشی غیر اوتیستیک انتخاب شدند. پرسشنامه کیفیت زندگی، مقیاس اضطراب درک شده-14، و پرسشنامه رضایتمندی برای دو گروه تکمیل شد. داده‌ها با آزمون آنوای چند متغیره سه طرفه آنالیز شدند.

یافته‌ها. نمره کیفیت زندگی مادران دارای کودک اوتیستیک نسبت به مادران دارای کودک غیر اوتیستیک به‌طرز معناداری پایین‌تر بود (P<0/001). اما، تفاوت معنادار در نمره اضطراب (P=0/114) و میزان رضایتمندی (P=0/079) دو گروه دیده نشد. عوامل سن، تحصیلات و شغل مادران بر روی نتایج اثر معنادار داشتند (P<0/05). همچنین، مادرانی که کودک مبتلا به طیف اوتیسم آنها زیر 1 ماه خدمات توانبخشی دریافت کرده بودند نسبت به آنهایی که بالای 6 ماه توانبخشی گرفته بودند، کیفیت زندگی پایین‌تر (P=0/003) و سطح اضطراب بالاتری (P=0/025) داشتند.

نتیجه‌گیری. مادران میانسال خانه‌دار دارای کودک مبتلا به طیف اوتیسم پایین ترین میانگین نمره کیفیت زندگی را در بین تمام مادران مورد مطالعه داشتند. رضایتمندی از خدمات توانبخشی در مادران دارای تحصیلات دانشگاهی نسبت به مادران غیر دانشگاهی کمتر بود که نشان‌دهنده سطح بالاتر توقعات آنها از اقدامات توانبخشی است.

پیامدهای‌عملی. کاربرد یافته‌های پژوهش حاضر در مدیریت خدمات توانبخشی کودکان مبتلا به طیف اوتیسم و خانواده‌های آنها.