چکیده
زمینه. مطالعات روانپزشکی تحت تاثیر شرایط جغرافیایی و روش تحقیق است. از این میان، استفاده از ابزارهای تشخیصی ممکن است اختلاف نظرهایی را درباره نتایج مطالعات مربوط به اختلالات روانپزشکی نظیر ADHD ایجاد کند. هدف کلی این تحقیق، بررسی اختلالات روانپزشکی همراه در کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال نقص توجه–بیش فعالی است.
روش کار. در این تحقیق، تعداد ۴۰۰ کودک و نوجوان مبتلا به اختلال نقص توجه–بیش فعالی از میان مراجعه کنندگان به درمانگاه روانپزشکی بیمارستان رازی و شریف تبریز انتخاب شدند. در فرآیند نمونه گیری، شرکت کننده ها با مصاحبه تشخیصی نیمه ساختاریافته K-SADS-PL از نظر وجود اختلالات روانپزشکی ارزیابی شدند. در فرآیند گردآوری داده ها، از دو پرسشنامه جمعیت شناختی و K-SADS-PL استفاده شد. مدت اجرای طرح ۴ ماه بود. یافته ها. بر اساس یافته ها، میانگین سن بیماران مطالعه ۴۶/۳ ± ۱۶/۹ سال بوده و بیشترین فراوانی گروه های سنی مربوط به گروه سنی ۶ تا ۹ سال بود (۶۳ درصد). از ۴۰۰ بیمار مطالعه شده، ۳/۷۳ درصد آن ها پسر بودند. بیشترین فراوانی مقطع تحصیلی نیز مربوط به پیش دبستانی (۵/۶۱ درصد) بود. سابقه وجود ADHD در ۸/۱۰ درصد در پدر، ۳/۲ درصد در مادر و ۸/۳ درصد در هر دو والدین مثبت بود. همچنین ۵/۹ درصد بیماران سابقه وجود ADHD در برادر و ۴ درصد سابقه مثبت ADHD در خواهر خود داشتند. شایع ترین اختلال روانپزشکی در بررسی حاضر اختلال نافرمانی–مقابله ای(ODD) (۹۲ درصد) بود. در بیش از 54 درصد مبتلایان، یک اختلال همراه دیگر قابل تشخیص بود.
نتیجه گیری. با توجه به نتایج به دست آمده در این مطالعه می توان نتیجه گرفت که شایع ترین اختلال روانپزشکی در کودکان مبتلا به ADHD اختلال نافرمانی است که این اختلال هر چند در پسر ها کمی بیشتر است ولی از نظر آماری تفاوت معنی داری بین دو جنس و گروه های سنی مشاهده نشد.
پيامدهاى عملى. از نتایج حاصل چنین استنباط می شود که بالینیگران و متخصصان روانشناسی و روانپزشکی کودک بهتر است در فرآیند تشخیص و درمان اختلال ADHD، به حضور احتمالی اختلالهای همراه بها دهند؛ چراکه بی احتیاطی در این امر می تواند بطور مستقیم بر کیفیت و کمیت مداخلات بکار رفته تاثیر بگذارد.