سطح آنتی‌بادی ضد تیروپراکسیداز در بیماران کهیر مزمن

چکیده

زمینه. کهیر مزمن اختلالی پوستی با پاپول یا پلاک‌های متورم و خارش‌دار به مدت حداقل ۶ هفته است. هدف از این مطالعه ارزیابی سطح آنتی‌تیروپراکسیداز در بیماران کهیر مزمن مقاوم به درمان‌های معمول، به منظور بررسی امکان تسریع بهبود بیماران از طریق هورمون‌های تیروییدی است.

روش‌کار. در این مطالعه مورد-شاهدی 63 بیمار با کهیر مزمن و ۶۳ شاهد بدون کهیر مزمن با اندازه‌گیری سطح آنتی‌تیروپراکسیداز مطالعه شدند. میزان آنتی‌تیروپراکسیداز بیشتر از 40 واحد بر میلی‌لیتر مثبت در نظر گرفته شد.

یافته‌ها. شیوع کهیر مزمن در گروه مورد، در زنان حدود 5/3 برابر بیشتر بود. میانگین طول مدت بیماری در گروه مورد 75/3 ± 4/21 ماه بود. در این مطالعه بین سن، جنسیت، میانگین TSH و فراوانی آنتی‌تیروپراکسیداز در دو گروه تفاوت معنی‌داری وجود نداشت.

نتیجه‌گیری. میزان آنتی‌تیروپراکسیداز در بیماران کهیر مزمن تفاوت معنی‌داری با گروه شاهد نداشت. مقدار آنتی‌تیروپراکسیداز در بیماران با مدت ابتلای طولانی‌تر، به طور معنی‌داری بیشتر بود.