تاثیر زمانبندی های مختلف تمرین پلایومتریک بر سازگاری های الکتروفیزیولوژیک عضلات پای مردان ورزشکار

چکیده

زمینه و اهداف: هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر زمانبندیهای مختلف تمرین پلایومتریک بر سازگاری الکتروفیزیولوژیک عضلات پای مردان ورزشکار بود. مواد و روشها: 36 مرد ورزشکار به طور داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند. پیشآزمون شامل اندازهگیری متغیرهای آنتروپومتریک و ثبت فعالیت الکتریکی عضلات پا بود. سپس، آزمودنیها به چهار گروه شامل موجی روزانه، موجی هفتگی و سنتی و کنترل تقسیم شدند. برنامه تمرینی به مدت 6 هفته و هر هفته 3 جلسه انجام شد. بعد از 48 ساعت از آخرین جلسه تمرین پسآزمون انجام شد. تغییرات بین گروهی با روش آماری ANCOVA و آزمون تعقیبی LSD و تغییرات درون گروهی با آزمون t زوجی تجزیه و تحلیل شد. یافتهها: یافتههای مطالعه حاضر افزایش معنیدار فعالیت عصبی-عضلانی عضلات همسترینگ، عضلات دوقلو و عضله سرینی بزرگ در فاز پرش و عضلات چهار سران و همسترینگ در فاز فرود را با هر سه تمرین پلایومتریک با زمانبندی سنتی، موجی روزانه و موجی هفتگی نشان داد. همچنین، نسبت فعال¬سازی مشترک عضلات چهارسران به همسترینگ، چهارسران به دوقلو و چهارسران به سرینی کاهش معنی داری با هر سه زمانبندی تمرین پلایومتریک داشت . بین سه مدل زمانبندی تمرین تفاوت معنیداری در نسبت فعالسازی وجود نداشت . نتیجه گیری: هر سه مدل زمانبندی تمرین پلایومتریک باعث بهبود سازگاریهای عصبی-عضلانی شد و تفاوت معنیداری بین مدل¬های زمانبندی وجود نداشت. بنابراین، بار حجمی کل تمرینات پلایومتریک بسیار مهم¬تر از تغییرات در شدت و حجم برای بهبود سازگاری¬های عصبی-عضلانی میباشد.

کلید واژه ها: زمان بندی تمرین, تمرین پلایومتریک, الکترومایوگرافی سطحی, سازگاری عصبی-عضلانی