علی گمار
1*، عبدالکریم حسینی
2، ناصر میرازی
31 گروه زیست شناسی، دانشکده علوم پایه، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
2 گروه فیزیولوژی، دانشکده علوم زیستی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
3 گروه زیست شناسی، دانشکده علوم پایه، دانشگاه بوعلی سینا همدان، همدان، ایران
چکیده
زمینه و اهداف: بروز زخم يكي از شايعترين عوارض ديابت است. هدف اين مطالعه بررسي اثر مصرف موضی عصاره هیدروالکلی گیاه علف¬جوش (Lotus corniculatus) بر ترمیم زخمهای باز پوستی در رتهای دیابتی القا¬شده با استرپتوزوسین (STZ) و مقایسه آن با اثر فنی¬توئین می¬باشد. مواد و روش¬ها: در این مطالعه تجربی موشهای صحرایی نر نژاد ویستار با محدوده وزنی 20±250 گرم به طور تصادفی به گروه های سالم و دیابتی تقسیم شدند. القاء دیابت با تزریق درون صفاقی استرپتوزوسین (60 میلی¬گرم/کیلوگرم) ايجاد شد. پس از بیهوش¬کردن موشها، زخم پوستی به مساحت 2 سانتیمتر مربع در پشت آنها ایجاد شد. سپس از روز اول بعد از ایجاد زخم، عصاره علف¬جوش (40%) يا کرم فنی¬توئین (1%) به صورت موضعی و روزانه در گروههای سالم و دیابتی روی جایگاه زخم مصرف شد. گروه کنترل هیچگونه درمانی دریافت نکرد. سطح زخم و درصد بهبودی زخم تا روز بیست و چهارم بعد از ایجاد زخم اندازه¬گیری شد و همچنین زمان لازم برای بهبودی کامل زخم بررسی شد. یافته¬ها: نتیجه¬ها حاکی از این بود که میزان پیشرفت ترمیم زخم در حیوانات دیابتی کندتر از حیوانات سالم بوده و همچنین اثر التيامي عصاره 40% گیاه علف¬جوش نسبت به گروههای کنترل و فنی¬توئین سالم و دیابتی مورد آزمون معنی¬دار بود (001/0>P). نتیجه گیری: یافته¬ها نشان می¬دهند که مصرف موضعی عصاره¬ی هیدرواتانولی علف¬جوش ترمیم زخم را از روز هفتم به بعد تسریع می¬کند که این اثر قابل مقایسه با اثر ترمیمی کرم فنی¬توئین است.
کلید واژه ها: زخم های دیابتی, التیام زخم, فنی توئین, استرپتوزوسین, موش صحرایی