تعدیل بیان ژن فاکتور رشد عصبی در نخاع حرکتی رت های مبتلا به نوروپاتی دیابت در پی 6 هفته تمرین استقامتی

چکیده

زمينه و اهداف: نوروپاتی دیابت یکی از رایج¬ترین عوارض دیابت می¬باشد که با کاهش در سنتز و انتقال نوروتروفین¬ها همراه است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین استقامتی بر بیان ژن NGF در بخش حرکتی رت¬های با نوروپاتی دیابت می¬باشد. مواد و روش¬ها: در یک مطالعه بنیادی-تجربی، 16 سر رت صحرایی بالغ از نژاد ویستار با میانگین توده بدنی 4/8 ± 3/326 گرم به طور تصادفی در چهار (4=n در هر گروه) گروه دیابت کنترل، دیابت تمرین، سالم کنترل و سالم تمرین قرار گرفتند. جهت القاي نوروپاتی دیابت، پس از 12 ساعت ناشتایی از روش تزریق درون صفاقی محلول استرپتوزوسین ) (STZ(mg/kg45) استفاده گردید. دو هفته پس از تزریق STZ پروتکل تمرین استقامتی به مدت 6 هفته انجام گردید و 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی رت¬ها قربانی شدند. و بیان ژن NGF در بخش حرکتی نخاع با تکنیک Real time-Pcr اندازه¬گیری و با روش 2-ΔΔCT محاسبه شد. برای تجزیه و تحلیل داده¬ها از آزمون تحلیل واریانس دوطرفه استفاده شد. يافته¬ها: سطوح NGF mRNA به طور معناداری پس از دیابت کاهش یافته بود (038/0=P) که تمرین استقامتی آن را به سطوح طبیعی بازگرداند. همچنین، تمرین کاهش معنادار سطوح گلوکز خون در گروه دیابت کنترل نسبت به گروه دیابت تمرین را به همراه داشت (0001/0=P). نتیجه¬گیری: تمرین استقامتی می¬تواند بعد از نوروپاتی دیابت سطوح NGF را در دامنه طبیعی حفظ نماید. نتایج نشان می¬دهد که اثر درمانی سودمند تمرین ورزشی بعد از نوروپاتی دیابت و دیگر بیماری¬های تخریب عصبی می¬تواند با تعدیل NGF نیز مرتبط باشد.

کلید واژه ها: نوروپاتی دیابت, تمرین استقامتی, نوروتروفین, فاکتور رشد عصبی, نخاع, موش صحرایی