اثر داروی فنوباربیتال بر پیدایش وابستگی به مورفین به روش ترجیح مکان شرطی در موش های سوری نر بالغ

چکیده

زمينه و اهداف: مورفین به عنوان یک داروی اعتیادآور باعث فعالیت بیش از حد سیستم¬های دوپامینرژیک مغز و ایجاد وابستگی شدید در مصرف کنندگان می¬شود. با توجه به تداخل عمل نورون¬های دوپامینرژیک با نورون¬های گاباارژیک در مغز، این مطالعه با هدف بررسی اثر داروی ضداضطرابی فنوباربیتال که به عنوان آگونیست گابا عمل می¬نماید، بر روی ترجیح مکان شرطی (CPP) القاء شده با مورفین صورت گرفت. مواد و روش¬ها: این مطالعه بر روی 56 سر موش سوری نر بالغ با وزن تقریبی 35-30 گرم و سن حدوداً 80 روزه انجام گردید که به گروه¬های کنترل، شاهد و 5 گروه تجربی تیمار با مورفین، تیمار با فنوباربیتال با دوز حداقل و حداکثر و تیمار با مورفین+فنوباربیتال با دوز حداقل و تیمار با مورفین+فنوباربیتال با دوز حداکثر تقسیم گردیدند. برای تشخیص ایجاد وابستگی از روش CPP استفاده شد. داده¬ها با کمک آزمون تجزیه و تحلیل واریانس یک¬طرفه (ANOVA) و با کمک نرم¬افزار SPSS-18 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته¬ها: نتایج نشان داد که بین گروه کنترل و شاهد اختلاف معنی¬داری در ترجیح مکان خاصی وجود ندارد، همچنین بین گروه کنترل با گروه تجربی تیمار با فنوباربیتال با دوز حداقل نیز اختلاف معنی¬داری در ترجیح مکان خاصی مشاهده نشد، اما بین گروه کنترل و گروه تیمار با فنوباربیتال با دوز حداکثر و بین گروه کنترل و تیمار با مورفین اختلاف معنی¬داری در ترجیح مکان دریافت دارو مشاهده گردید و بین گروه تیمار با فنوباربیتال با دوزهای حداقل و حداکثر+مورفین نسبت به گروه تیمار با مورفین به تنهایی کاهش غیر معناداری در ترجیح مکانی نشان داده شد. نتیجه گیری: به نظر می¬رسد که فنوباربیتال به عنوان آگونیست گیرنده¬های GABA از طریق تداخل عمل با مسیرهای دوپامینرژیک بر CPP القاء شده با مورفین تأثیر می¬گذارد.

کلید واژه ها: وابستگی به مورفین, فنوباربیتال, روش CPP