مقايسه نتايج کوتاه مدت اصلاح ژنوواروم در دو روش استئوتومي قسمت فوقاني تيبيا بصورت گوه-باز و گنبدی شکل

چکیده

زمینه و اهداف: دفورمیتی زانو مرتبط با استئوآرتریت یکی از شایعترین شکایت های مراجعه کننده به جراحان ارتوپدی است. استئوتومی فوقانی تیبیا یکی از روش های درمانی پذیرفته شده برای استئوآرتریت داخلی زانو با دفورمیتی واروس است. هدف از این مطالعه مقایسه نتایج روش های استئوتومی گوه باز و گنبدی در بیماران مبتلا به دفورمیتی ژنوواروم است. مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی تحلیلی، 30 بیمار با دفورمیتی ژنوواروم مورد مطالعه قرار گرفتند. آنها به دو گروه 15 نفره تقسیم بندی شده و با یکدیگر مقایسه شدند. بیماران با استئوتومی گوه باز و گنبدی شکل درمان شده و برای مدت 6 ماه بعد از جراحی مورد پیگیری قرار گرفتند. یافته ها:. شیوع عوارض بعد از جراحی استئوتومی گوه باز 6 مورد (40%) و گنبدی شکل 4 مورد (7/26%) بود. مهمترین عارضه در روش گوه باز شکستگی داخل مفصلی و اختلاف طول اندام و در روش گنبدی فلج عصب پرونئال و یک مورد عدم جوش خوردگی و دو مورد عدم اصلاح زاویه بود. از نظر مدت جراحی، مدت توانایی تحمل وزن بین دو گروه تفاوت آماری معنی داری وجود نداشت. میانگین دفورمیتی واروس در گنبدی شکل 7/12 درجه و در گوه باز 3/9 درجه بوده است. از نظر عملکردی بر اساس امتیاز Knee Society Score تفاوت آماری معنی داری در امتیاز عملکردی نداشتند. اندکس Insall Salvati تفاوتی در موارد استئوتومی گنبدی شکل و گوه باز در قبل و بعد از عمل نداشت. نتيجه‌گيري: استئوتومی گوه باز و گنبدی شکل پروگزیمال تی بیا دارای نتایج مطلوب درمانی و با عملکرد نهایی مشابه است ولی استئوتومی گنبدی شکل روش آسان و مفید در موارد درگیری یکطرفه با دفورمیتی واروس شدید است.

کلید واژه ها: استئوتومی فوقانی تیبیا, استئوتومی گوه باز, استئوتومی گنبدی شکل