ارزیابی ریسک فاکتورهای درگیر در پیامد بالینی بیماران درمان شده با روش استئو تومی گوه باز بالای تیبیا

چکیده

زمینه و اهداف: دفورمیتی زانو مرتبط با استئوآرتریت یکی از شایعترین شکایت های مراجعه کننده به جراحان ارتوپد است. استئوتومی فوقانی تیبیا یکی از روش های درمانی پذیرفته شده برای استئوآرتریت داخلی زانو با دفورمیتی واروس است. هدف از این مطالعه بررسی ریسک فاکتور های احتمالی تاثیر گذار در نتایج جراحی استئوتومی پروگزیمال تیبیا است. مواد و روش ها: در يك مطالعه ي همگروهی 25 بیمار با دفورمیتی ژنوواروم و استئوآرتریت زانو مورد مطالعه قرار گرفتند. ریسک فاکتورهای مختلفی مورد بررسی قرار گرفت. پیامد بالینی بیماران با استفاده از سیستم امتیاز دهی Knee society score تعیین شد. يافته‌ها: 25 بیمار با میانگین سنی 4/49 سال شامل 11 زن (44%) و 14 مرد (56%) مورد بررسی قرار گرفتند. بر اساس knee society score در17 مورد (68%) دارای پیامد بالینی خوب و عالی بودند و 8 مورد (32%) دارای پیامد بالینی متوسط و ضعیف بودند. تفاوت آماری معنی داری از نظر مصرف سیگار، شکستگی پلاتوی تیبیا، شگستگی کورتکس لترال و آسیب منیسکال وجود نداشت. از نظر سن بیماران، درجه ژنوواروم، توده وزنی و مدت استئوآرتریت تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه وجود داشت. بر اساس مدل رگرسيوني توده وزني، مدت و شدت استئوآرتريت و درجه ژنوواروم نقش معني داري در پيش بيني پيامد باليني را داشتند. نتيجه‌گيري: براساس يافته هاي حاصل از اين بررسی استئوتومی گوه باز پروگزیمال تی بیا دارای نتایج مطلوب درمانی در اکثر بیماران درمان شده با این روش است. فاکتور هایی همانند سن، وزن و شدت استئوآرتریت، مدت آن و ژنوواروم از فاکتور هایی هستند که احتمالا در نتایج درمانی بیماران تاثیر گذار خواهند بود.

کلید واژه ها: استئوتومی فوقانی تیبیا, استئوتومی گوه باز, ریسک فاکتور