چکیده
زمينه و اهداف: يكي از عوارض مزمن بيماري ديابت نوروپاتي است كه شايع ترين آن به صورت پلي نوروپاتي حسي متقارن و انتهايي بروز مي كند. درگيري اعصاب مغزي هم يكي از عوارض كمتر شايع است كه غالباً اعصاب 3، 5 و 7 را درگير مي كند. از روشهاي مهم تشخيصي اين عوارض آزمون هاي الكترودياگنوستيك (EDX) و واكنش پلك زدن(BR) است. هدف از اين مطالعه بررسي نقش واكنش پلك زدن در تشخيص زودرس نوروپاتي اعصاب مغزي در بيماران ديابتي با نوروپاتي محيطي و ارتباط بين واكنش پلك زدن با شدت نوروپاتي و مدت ديابت بود.
روش بررسي: مطالعه روي افراد مبتلا به ديابت غير وابسته به انسولين كه نوروپاتي محيطي داشتند، انجام شد. افراد داراي سابقه فلج اعصاب مغزي و ساير علل نوروپاتي محيطي از قبيل بيماريهاي مختلف و مصرف داروها از مطالعه خارج شدند. افراد پس از معاينه تحت بررسي مطالعات هدايت عصبي براي كشف نوروپاتي محيطي وسپس واكنش پلك زدن قرار گرفتند و نتايج حاصل بررسي شد.
يافته ها: چهل و شش فرد وارد مطالعه شدند و با گروه شاهد (142 نفر ) مقايسه شدند. واكنش پلك زدن در 4/54% افراد غير طبيعي بود. پاسخهاي 1R و 2R دو طرف طولاني تر از گروه شاهد بود (001/0p<). R/D در افراد ديابتي ارتباط معني دار با گروه شاهد نداشت(201/0p=). همچنين1 R و2R ها با مدت بيماري و شدت نوروپاتي محيطي ارتباط مستقيم و معني داري داشت (05/0p<) ولي با R/D اين ارتباط يافت نشد (05/0p>). بيشترين اختلال در موج 1 R بود (9/ 69 درصد).
نتيجه گيري: واكنش پلك زدن مي تواند به عنوان آزموني ساده، غير تهاجمي و مفيد در ارزيابي و تشخيص زودرس نوروپاتي تحت باليني اعصاب مغزي در بيماران ديابتي به كار رود.